Afscheid (30)

Tweeënhalf jaar lang schreef ik iedere maand een blog voor MSkidsweb. Met veel plezier. En nu, bij dertig blogs, stop ik daarmee. Het is tijd om afscheid te nemen. Niet omdat ik het niet leuk vind om te doen, maar omdat ik bang ben in herhaling te vallen. Om weer over hetzelfde te schrijven. Dat wil ik liever niet. Dit is dus mijn laatste blog voor MSkidsweb.

MSkidsweb staat dicht bij me, dus ik vind het best moeilijk om afscheid te nemen. Of, zoals de Fransen zeggen: ‘partir, c’est mourir un peu’. Dat betekent: afscheid nemen is een beetje doodgaan.

Soms doet afscheid nemen verdriet, inderdaad. Maar afscheid nemen doen we vaak. Bijvoorbeeld van een gezond lichaam, als je MS hebt. Of van een knuffelbeer, waar je heel vertrouwd mee bent. Of van verwachtingen. Je hebt ideeën hebt over hoe het leven gaat lopen, en dan gaat het anders. Dat is niet leuk en soms erg verdrietig. Maar dat is wel hoe het leven is. Er zijn nu eenmaal hoogte- en dieptepunten.

Ik heb altijd met veel liefde voor MSkidsweb geschreven. Vaak maakte ik iets mee of zag of hoorde iets, en dan dacht ik: zou ik daarover een blog kunnen schrijven?

Mijn fysiotherapeut Rob heeft de blog die ik hiervoor schreef (over krukken enzo), in zijn fysiotherapiepraktijk gehangen. Leuk, want anderen die er werken kunnen het interview met hem dan ook lezen en er misschien iets van leren. Dan moet ik gelijk denken aan wat hij ooit tegen me zei, toen ik oefeningen in de loopbrug deed. Ik leek zo een beetje gevangen te staan. “Maar goed ook dat je in een soort van kooi staat, want je bent een wild dier.” Dat vind ik dan grappig. En zo zijn er veel leuke momenten. Genieten en MS gaan goed samen, voor mij dan.

Zo ga ik in het weekend graag met mijn lief uit eten. Dan nemen we vaak nog een toetje na. Dan weet je dat het einde van het etentje in zicht is. Dat is jammer. Maar je weet ook dat er daarna weer mooie momenten kunnen komen. Want er is altijd ruimte voor iets extra’s. Bijvoorbeeld voor weer een toetje, de volgende keer. Of voor een lekker drankje. Want teveel toetjes is niet goed.

Als slagroom op het toetje interviewt Beer me de volgende maand. Dat wordt dan echt de laatste blog. Maar die is dan eigenlijk van Beer. Ik ben heel benieuwd wat hij me gaat vragen. We gaan elkaar zelfs ontmoeten en misschien samen op de foto. Spannend! Zo komt er telkens weer iets nieuws om naar uit te kijken…