MS en herfst (19)

In de herfst vallen de blaadjes van de bomen. Wat ik mooi vind, zijn de kleuren: rood, geel en groen. Vanuit mijn appartementje zie ik een paar bomen en kijk ik recht tegen de takken aan. Ik geniet telkens van dat uitzicht.

Is daarin iets veranderd nu ik MS heb, vraag ik mezelf af. Niet van dat genieten. Ik kan nog steeds blij worden van mooie of leuke dingen. Maar praktisch gezien is het natuurlijk wel anders. Lopen gaat niet meer zo goed als vroeger, dus daar moet ik wel op letten. Binnen en buiten.

Ik ben geen buitenmens. Nooit geweest ook. Toch herinner ik me de tijd als kind toen we elk weekend gingen lopen, mijn ouders, mijn twee oudere broers en ik. Als kinderen gingen we liever spelletjes spelen dan lopen. Maar onze ouders vonden het gezond, buiten zijn. En dat is het ook. Na afloop van een wandeling kregen we wel iets lekkers. Limonade, snoep of een pannenkoek.

We gingen altijd naar de bossen vlakbij waar we woonden. Of vlakbij een bungalowpark waar we in de weekenden ook vaak waren. Tijdens zo’n wandeling schopte ik dan met mijn voeten de bladeren in de lucht. Ik vond dat leuk. Mijn broers deden dat ook. Zelfs mijn vader deed mee. De hond die we hadden toen ik een jaar of vijf was, Carlos, liep lekker mee. Die zijn we toen nog eens kwijt geweest, maar na een lange tijd kwam hij gelukkig weer terug.

Nu ik MS heb, let ik er vooral op dat er niet te veel blaadjes op straat liggen. Ook heb ik liever niet dat het buiten nat is. Dat mijn haren nat worden, vind ik niet erg. Maar een natte grond vind ik wél vervelend. Want dan is de kans op vallen te groot. Ik steun op mijn krukken of rollator en als ik die op een natte grond zet, is dat niet slim. Dan zou ik kunnen uitglijden, zeker met mijn krukken. Dus dan ben ik voorzichtig.

Een rolstoel is wel veilig voor mij. Daar zit ik niet heel vaak in, maar die is wel handig. Een voorbeeld: een tijdje terug zijn mijn vriend en ik een paar dagen weg geweest. Om te vieren dat we een paar jaar bij elkaar zijn. We zaten vlakbij een prachtig natuurgebied in het oosten van het land, en zijn toen een middag in de bossen gaan wandelen. Dat was heerlijk. Voor ons betekent dat: lekker praten en genieten van de natuur. Er bloeiden ook mooie paddenstoelen, waarvan we een foto hebben gemaakt. Die bewaar ik dan als herinnering.

Ik zou ook graag in de bossen vlakbij waar ik woon, willen wandelen met de hond van mijn broer en zijn vrouw. Binkie heet die hond. Maar dat is misschien niet verstandig. Want Binkie is lief, maar ook een grote poedel. Mijn familie is bang dat Binkie mij omver zou kunnen trekken. En dat zou best kunnen. Dat moet ik natuurlijk niet hebben…