Beer is boos! (23)

“Hoi Beer!”
“….”
“Beer! Beeheer!”
“Grmpff…”
“Beer? Wat is er aan de hand met je?”
“Ik praat niet meer met je vrouwtje. Trouwens, ook niet met de baas.”
“Oh? Waarom dan niet?”
“Ik ben boos!”
“Oh ja? Hoezo dan Beer?”
“Nou, ik mag niet mee. En dat vind ik stom!”
“Je mag niet mee? Waarheen dan niet?”
“Nou, jullie gaan weer naar Italië om te gaan pootglijden (skiën, red). En ik moet thuisblijven. Nou, dat vind ik stom! Ik mag altijd mee en nu niet. Dat begrijp ik niet.”
“Nee, Beer, ik begrijp dat je dat niet begrijpt. Maar dit keer kunnen we je echt niet kwijt in de bagage. We zitten in een hut en dan kunnen we niet zo veel meenemen.”
“Nou en? Vorig jaar zaten jullie ook in een hut en toen mocht ik wel mee. Dus waarom nu niet? Zo stom!”
“Tja, Beer, je blijft een beetje hangen. Het spijt me dat je boos bent. Maar soms lopen de dingen nou eenmaal niet zoals je ze graag zou hebben. Dat weet je ook van het vrouwtje en haar MS.”
“Nou, ja, da’s wel waar. Maar toch vind ik het STOM!”

Snappen jullie dat nou? Dat ik niet mee mag? Dat er geen ‘ruimte is in de bagage’? Phûh, wat een geouwebeer. Het is heel simpel: je zet me thuis gewoon in de auto (het liefst achter het stuur, hihi) en op de plaats van bestemming haal je me er gewoon weer uit. En dan neem je me mee naar de hut. Moeilijk? Welnee!

Maar ik weet het wel, hoor. De baas heeft tegen het vrouwtje gezegd dat ik alleen mee mocht wanneer ze mij en plein publiek over de piste zou dragen. En dat wilde ze niet. Ze schaamt zich kapot met mij op de arm. Zodat iedereen me kan zien en zo. Maar wat is er nou leuker dan een knuffelbeer?! Ik begrijp het echt niet, hoor. Want ik weet toevallig dat op die piste heel veel kinderen bezig zijn het pootglijden te leren. Die gaan daar als kleine kanonnetjes achter hun leraar aan en vinden knuffelberen alleen maar leuk! Sommige leraren zijn zelfs verkleed als knuffelberen.

Nee, dan vorig jaar… Toen mocht ik wel mee en mocht ik zelfs mee naar buiten, het terras op. Toen heb ik nog met hele leuke meisjes een knaloranje drankje gedronken. Spriets apenrol heet dat geloof ik. Ik was daar echt berepopulair. Tja, dat waren nog eens tijden…

Nou, als ze maar weten dat wanneer ze weer terugkomen, ik nooit meer tegen ze ga praten. En dat ik ’s nachts met m’n poten steeds op hun kop ga trommelen. En dat ik heel gemeen de kat aan haar staart ga trekken. En dat ik…

Ach ja, het vrouwtje heeft gelijk. Ik blijf een beetje hangen. Ik zal ze enorm missen en geef ze een BERE-knuffel wanneer ze weer thuiskomen. Want ik weet van de andere keren dat het vrouwtje pootglijden heel leuk vindt, maar dat ze elke keer de moed weer bij elkaar schraapt om te gaan. Vanwege de MS. Omdat ze weet dat de dingen soms nou eenmaal niet altijd lopen zoals ze graag wil.

Nou doei!

Beer

Fotografie: Martin de Bouter