Berekoud (2)

“Hé baas! Ik heb hem zien staahaan!”
“Wat heb je zien staan?”
“Nou, de sleurie!”
“Dat heet caravan, Beer.”
“Nou ja, caravan dan! Het hangt achter de auto en het sleurt… Dûhuh.”

Stilte…

“Maar, eh, baas…”
“Ja, Beer?”
“Mag ik mee?”
“Waarheen Beer?”
“Nou, met de sleurie – eh caravan – mee kamperen.”
“Tja, Beer, dat weet ik eigenlijk nog niet.”
“Ah, toe nou!”
“Nou, vooruit dan maar. Ga maar mee. Da’s wel zo gezellig!”
“Ooooh, joepieieieie! Daarover ga ik mijn lezers vertellen, baas!”
“Doe dat maar, Beer. Als je nu je kop maar weer houdt!”
“Ja, baas. Dûhuh..”
“Dat hoorde ik, Beer!”
“Sorry, baas.”

Oh, leuk hè? Mag ik mee kamperen! En we gaan naar Luxemburg. Daar zetten de baas en het vrouwtje in het voorjaar vaak de sleurie – eh, caravan – neer. Om er dan regelmatig een weekendje naar toe te gaan. En ik mag altijd mee.

Maar dit jaar weet ik het eigenlijk niet zo goed. Want het is me toch koud! Berekoud! Onderweg zetten ze me in de caravan tussen de kussens en dekbedden om een beetje warm te blijven. Maar om eerlijk te zijn hingen na een uurtje de ijspegels aan m’n snuit. Tjonge, jonge! En verder werd ik een beetje misselijk, daar in die stuitersleurie. Maar ja, ik ga niet klagen, hè? Want anders mag ik de volgende keer niet meer mee!

Eenmaal aangekomen was het berenleed wel snel geleden. Want toen ging het kacheltje aan. En kroop het vrouwtje gezellig bij me in bed. Het vrouwtje moet altijd veel slapen vanwege de MS. En ’s avonds werd het heel gezellig. Toen gingen de lampjes aan. Lekker warm met dat snorrende kacheltje en die lampjes: dat vind ik bere-gezellig. Alleen ’s nachts werd het toch weer een portie koud! Niet normaal! En ik kon net niet bij de kachel!

Op de foto zie je me aan het paasontbijt. Het vrouwtje was natuurlijk vergeten de eieren mee te nemen van huis. Bere-dom, zogezegd. Ik heb zaagsel in mijn kop, maar het vrouwtje… Het is dat haar kop op haar nek zit geplakt, maar anders liet ze die ’s morgens op haar hoofdkussen liggen. Dus de baas moest op de camping nog eitjes scoren. Toen ben ik maar even samen met hem naar de kampwinkel gegaan. Best een eind lopen, trouwens. Rare jongens, dat baasje en dat vrouwtje. Gaan ze zo’n bere-eind van het hoofdgebouw af staan. Iedereen staat veel dichterbij. Of zou het juist daarom zijn?

Eigenlijk zit ik alleen aan het paasontbijt voor de foto. Ik eet namelijk helemaal geen eieren! Ik eet honing en zalm! Met een kopje Mede in plaats van sinaasappelsap. Daar word ik altijd een beetje tipsie van, hihihi!

Vanmorgen vlogen de sneeuwvlokken ons om de oren. Dus besloten we dat we maar snel gingen inpakken en terugrijden naar huis. Gelukkig mocht ik nu wel in de verwarmde auto. Maar de sleurie – ehm, caravan – hebben we achtergelaten. Die blijft staan tot de volgende keer. Hopelijk is het dan warmer.

Doei!
Beer

Fotografie: Martin de Bouter