Bereneigenwijs (45)

Baas: “Doe het nou niet!”
Vrouwtje: “Ja, maar ik moet het toch kunnen!”
Baas: “Dat weet ik wel, maar ik ben er nu toch bij?”
Vrouwtje: “Ja, maar ik moet het zelf toch ook kunnen?”
Baas : “Misschien is dat wel zo, alleen is dit misschien niet het juiste moment?”
Vrouwtje: “Ach wat een geklets! Ik doe het gewoon.”
Trek – ruk – duw – zweet…
Vrouwtje: “Jeetje, da’s best zwaar! Het lukt me niet. Da’s echt stom!”
Baas “Laat het nou! Ik kom er al aan!”
Vrouwtje: “Neehee!! Ik moet het gewoon kunnen!”
Trek – ruk – duw – zweet…
BOEM! “AUW!”

En ja hoor! Daar ligt het vrouwtje op de grond. Alles onder het zand. Blauwe plek hier, blauwe plek daar. Komt natuurlijk bijna niet meer overeind. Oh oh, wat een toestand.

Wat was er nou aan de hand? Goed: komtie…

Het baasje en het vrouwtje hebben in een vlaag van zaagselverweking hun oude sleurie (caravan, Beer!) verkocht en een nieuwe aangeschaft. En die is groter en zwaarder dan de vorige. Persoonlijk vind ik hem wel heel mooi. Er zit een heel groot bed in helemaal voor mezelf (overdag dan) en dan is deze Beer al heel snel gelukkig. Knuffelbeesten hebben niet veel nodig, al zeg ik het zelf (kuch…). Maar grote bedden? Daar zijn ze dol op!

Goed, grotere en zwaardere sleurie dus. En nu is het een paar dagen mooi weer en hebben ze besloten om te gaan proefkamperen met dat ding. Cabrio ervoor en sleuren maar. Ze hebben echt een berenzwaar leven (knipoog).

Het gevaarte op z’n plek zetten is geen probleem voor de baas. Dat was het al niet echt met die kleinere. Die parkeerde hij gewoon achteruit tussen twee olijfbomen zonder ze te raken. Maar deze is toch wat onhandelbaarder en de baas wordt ook ouder (“Beer!!!” – “Sorry Baas. Hmmpff Het is toch zo?”). Dus nu heeft hij een moever. Zo’n speeltje voor oudere heren op sleurvakantie (PETS! ” Au! Sorry Baas!” – gniffel) die daarmee zonder auto of duwen hun sleurie 5.0 op de plek kunnen zetten.

Maar voordat dit kan, moet het ding eerst van de handrem worden gehaald. Anders rijdt ie niet. En daar komt het vrouwtje in beeld. De baas staat nog aan de auto te prutsen en het vrouwtje dacht: Kom, ik haal de handrem er af en dan kan baas gaan moeveren. Maar ja, het vrouwtje heeft niet alleen zwabberpoten achter, ze heeft ook zwabbervoorpoten!

Dus ze gaat trekken en duwen aan die handrem. Maar die geeft geen centimeter mee. En dan is het vrouwtje net een verwende kleuter. Ze moet en zal het toch voor elkaar krijgen. Ondanks dat de baas met z’n enorme spierballen (“Giechel, dank je Beer”) het veel makkelijker kan doen.

De baas plaagt haar daar ook wel vaak mee: “Zellef doen!”, zeg hij dan. Dan wordt het vrouwtje heel boos. Het vrouwtje noemt het éénmansiepaatsie (emancipatie red): vrouwen kunnen hetzelfde als mannen. Nou, echnie! En dat hoeft toch ook niet? Ik doe toch ook niet aan éénbeersiepaatsie?

Nou doei!

Fotografie: Martin de Bouter