Geblaat van Aap (2)

Bonjour! Het is Aap!

Beer en ik waren laatst aan het skaijpen en toen heeft hij me gevraagd om een stukje te schrijven over mijn vakantie. Hoefde hij zelf een keertje niet te schrijven. Vond hij niet zo erg want dan kon hij wat meer lekker op de bank liggen kijken hoe de blaadjes van de bomen vallen.

Nou. Dus. Mijn meneertje en vrouwtje hadden een idee. We gaan weer lekker met Coco de ezel wandelen in Frankrijk, net als 3 jaar geleden toen vrouwtje net te horen had gekregen dat ze MS had. Natuurlijk moest het nu anders dan toen, want nu gaan we nog veel verder lopen! 250 kilometer ieder! Ja, want ze kan nu veel beter lopen zegt ze. En we doen het ook nog om geld op te halen voor een goed doel, al is dat niet het ‘Apekoekjesfonds’ maar ‘Overcoming Multiple Sclerosis’. Die helpen zorgen dat het goed gaat met vrouwtje.

Mijn beste vriendje Kiwi en ik willen dat natuurlijk niet missen dus gaan lekker mee! Coco de ezel is heel lief, de pluizebolhond gaat mee en misschien schijnt de zon wel. Dus.

Wat een avontuur! Een heeeeele lange wandeling! Elke dag vroeg uit bed – niks voor Apen – en de hele dag wandelen. Nou, mijn vriendje Kiwi, Knorrie – die stiekem in mijn rugzak was gekropen – en ik doen daar niet zo moeilijk over natuurlijk. Wij klimmen gewoon in de tassen van de ezel. Slim he! Natuurlijk moesten we wel helpen met de ezel de goede kant op te sturen, want als de pluizebolhond dat moet doen, dan lopen we alleen maar in de struiken te snuffelen! Maar als het regende, klommen we weer lekker in de tas. Dan moeten ze zich maar redden hoor. Dat is ook nog niet niks in zo’n tas, want Kiwi laat er nogal eens eentje vliegen en die ruiken niet naar bloemetjes!

Je beleeft hele gekke dingen met zo’n ezel mee op vakantie hoor. Staat ie niet ergens luid te balken omdat hij denkt dat iedereen hem verlaten heeft als we even naar de bakker gaan, dan begint ie wel weer aan de struiken te scheuren omdat hij honger heeft. Nou, en als ie door het water moet lopen, dan hebben we de knuffels aan het dansen, want ezels kunnen absoluut echt niet door het water lopen, hoor. Maar toen we hem beloofden dat hij een appeltje kreeg aan de overkant, toen vloog hij er doorheen! En dan was er nog de hindernisbaan waar we doorheen moesten. Die hadden een paar trekkers speciaal voor ons gemaakt. Heel veel modder en stenen. Vrouwtje vond dat niet makkelijk met haar zwabberpoten, zei ze. Nou, voor ezels was dit ook niet makkelijk, hoor. Vrouwtje heeft tenminste van die wandelstokken. Coco moet dat zonder doen…

Na 12 dagen en heeeeel veel kilometers – wel 277.4 km ieder! – waren we op Mont Saint Michel en dat was onze finish. Kiwi, Knorrie en ik renden door de poort naar binnen! Toen gingen we maar lekker pizza eten om te vieren dat we het hadden gehaald. En een ijsje. Ik nam er wel twee. Twee pizza’s. En twee ijsjes. Ik had Berehonger! O maar niet dat ik Beer op ga eten hoor!

De Facebook pagina van ‘Overcoming Multiple Sclerosis’ is in het Engels. Alleen leuke ezelplaatjes kijken kan natuurlijk ook. Klik hier om te kijken.

Au revoir en doei!

Aap