Hobbybeer deel 1 (56)

Hobbybeer deel 1 (56)

Plink ploink ploink.
Plinkeplinkeploink.
Skrieieieiek skraaaaaak.
Zaaag zaaag zaaag.

“Jemig, vrouwtje, wat ben je aan het doen?”
“Ik speel cello, Beer. Of ik doe een poging” (grijns).
Skrieieiek skraaaaaak
Zaaaage zaaaage zaaaag

“Eeeeehm, vrouwtje, da’s vals.”
“Hou je kop Beer, ga even lekker ergens anders zitten beren.”
“Ja, maar vrouwtje, het doet pijn aan mijn knuffelige oren.”

“Dan doe je er maar een prop watten in! Ik ben nog beginneling en dan kun je het nog niet zo goed. Dat lukt alleen wanneer je heel veel oefent. En als jij er zo doorheen aan het kletsen bent schiet het niet op, toch?”

“OK, OK ik ga wel ergens anders zitten…. Waar zijn die watten?!”

Het vrouwtje heeft een nieuwe hobby! Ze wil leren cello spelen. Oh grutten, mijn arme oren! Cello spelen is best moeilijk. Je kunt er het beste zo jong mogelijk mee beginnen. En het vrouwtje is al best wel oud (“Nou, Beer…”). Ze is al … (“Beer!”), oh ja, dat mag ik nooit zeggen.

Maar mijn vrouwtje is wel te porren voor een uitdaging en toen heeft ze voor haar verjaardag cellolessen aan de baas gevraagd. En de baas was zo lief om die haar te geven en heeft ook nog een cello voor haar geregeld. Wat een groot ding, zeg! Die moet je dan tussen je benen plaatsen en dan heb je ook nog een stok erbij. Daarmee ga je dan over de snaren zagen. Ik heb het geprobeerd, maar het ding is nog groter dan ik, dus dat was nogal kansloos.

Bij gitaren heb je van die dwarsbalkjes op de hals (“Dat heet een fret, Beer”). Oh ja, nou whatever… En die heeft een cello dus niet. Je zit dus eigenlijk op goed geluk een beetje op de hals te prikken met je vingers in de hoop dat je een zuivere toon te pakken hebt. Je mag ook niet kijken naar de hals als je dat doet, want dat staat heel raar. Dat lukt het vrouwtje nog niet zo goed. Daarom klinkt het al snel heel vals.

Een ander dingetje is, dat het vrouwtje door de MS weinig gevoel meer heeft in haar handen. Maar met cello spelen moet je snaren indrukken om tonen te maken. Er zijn vier snaren en soms moet je van de ene snaar naar de andere wisselen. En dan zit ze er wel eens naast. Zit ze op de verkeerde snaar. Nou, wel eens… kuch.

Ook het vasthouden en gebruiken van de strijkstok is een hele toer. Ik heb wel aangeboden om de strijkstok vast te houden en te zagen. Terwijl het vrouwtje dan de snaren indrukt. Dan doen we het samen en is het vast minder moeilijk. Maar dat ging niet helemaal goed en ik belandde met strijkstok en al in de kattenmand. Dus daar zijn we maar mee opgehouden.

Kortom: ze heeft een zeer uitdagende hobby!

Maar om eerlijk te zijn – en dat is even onder ons – door al dat oefenen wordt ze wel beter. Misschien kan ze later wel in een orkest (“Nou, Beer. Laat ik eens beginnen op de vrijmarkt met Koningsdag.”).

Nou, ja, als dit niet goed lukt heeft ze altijd nog meer hobby’s. Daar schrijf ik een volgende keer over.

Doei!

Beer

Wil je meer leuke verhalen van Beer lezen? Klik dan hier.
Fotografie: Martin de Bouter