Mediteerbeer (30)

“Eén….twee…drie…vier…”
“kuch! Ahum!”
“Eén….twee…drie…vier…”
“Ahum… Vrouwtje?”
“Eén….twee…drie…vier…”
“Alle beren op een stokje. Vrouwtje?!”
“Eén….twee…drie…vier…”
“JOEHOE! BEN IK IN BEELD?!”
“Beer, houd je snuit nou eens. Ik ben aan het mediteren.”
“Wat voor een beren??”
“Geen BEREN, mediTEREN. Daar word ik rustig van.”
“Ja, maar je doet helemaal niks. Je zit alleen maar een beetje te tellen. En dan die rare houding…”
“Ik zit als de Buddha, Beer. Geaard en aandachtig. En ik tel mijn ademhaling. Dat helpt me uit m’n hoofd te komen.”
“Oh, mijn hemeltje. BAAS!! Het vrouwtje is niet goed geworden!”

Misschien ken je dat van je eigen moeder? Dat ze ineens niet gestoord wil worden omdat ze wil mediberen? Ik schrok me in elk geval een hoedje toen ik het vrouwtje zo zag zitten. Geen beweging in te krijgen, zeg! En maar tellen en maar tellen. En de wartaal die ze ineens uitslaat over geaard enzo. En wat is eigenlijk een boeda?

Dus ben ik maar eens op het internet gaan struinen en ik kwam er achter dat een boeda eigenlijk een soort knuffelbeer is. Maar dan van steen of zo. Dus niet zo aaibaar als wij, de echte knuffelberen. Maar toch ook heel rustgevend. Hoewel, niet aaibaar… Laatst kreeg het vrouwtje van een vriendin een knuffelboeda kado. Die is dan wel zacht en fluffie, maar lelijk! Lelijk! Enorme oorlellen en een hele dikke buik. Het vrouwtje zegt dat het een lachende boeda is. En dat ze enorm vrolijk wordt van dat ding. Nou ja, zo lang ze mij ook maar blijft knuffelen kan ik er wel mee leven…

Maar goed, ik las ook dat mediberen erg goed is voor je weerstand. Dus dat je dan minder snel ziek wordt en zo. Nu is het vrouwtje natuurlijk al ziek, maar dat ze door het mediberen zich misschien een beetje beter kan voelen. Nou ja, dan wil ik dat ook wel eens proberen. Dus ik aan de slag!

Wat een gedoe, zeg! Ik moest op een kussentje gaan zitten in een onmogelijke houding. Met gekruiste achterpoten en zo en dan m’n voorpoten op m’n knieën. Nou, allereerst zijn mijn achterpoten veel te kort om te kruisen en ik HEB helemaal geen knieën. Maar goed, na wat gefreubel heb ik toch een soort van houding gevonden die ook nog een beetje vol te houden was. Toen moest ik stil blijven zitten en m’n ademhaling gaan tellen.

Nu hebben knuffelberen wel een ademhaling, maar daar merk je normaal niks van. En ook nog eens heel langzaam. Dus na een tijdje begon ik me echt helemaal kapot te vervelen! Ik kreeg ook visioenen over zalmen met hele grote oorlellen en dikke buiken. Heel raar allemaal. Uiteindelijk heeft het vrouwtje me weer uit de knoop moeten halen. Was ik toch diep in slaap gevallen, zeg!

Dus, misschien is mediberen een beetje vreemd. Je valt er prima mee in slaap! Echt een aanrader!

Nou doei!
Beer

Fotografie: Martin de Bouter