Onbeer (40)

Flits!
“Baas!”
“Hmmmm?”
Flitserdeflits!
“Baas!”
“Ja, Beer?”
“Sta je nou te fotograferen?”
“Ehm nee Beer. Ik zit rustig een boekje te lezen.”
Flits!
“Vrouwtje, doe jij dat dan? Dat flitsen?”
Bommerdebommerde boemmmmmmmmm
“Nee, Beer. Ik doe niks. Ik denk dat het buiten onweert.”
“Onbeer? wat is dat nou weer?”

“Dat is een natuurverschijnsel. Koude luchtlagen botsen tegen warme op en dat veroorzaakt bliksem en donder.”
“Ik weet niet of ik dat zo leuk vind vrouwtje… Ik word er erg onrustig van.”
“Het is helemaal niet eng, Beer. Ga nou maar slapen. Het trekt zo wel over.

Nou, ik kon dus helemaal niet meer slapen. Je moet je voorstellen dat we in de caravan zaten met z’n drieën. Ergens op een camping in Frankrijk. Het was de hele dag snikheet geweest. En ‘s avonds hadden we nog lang buiten rondgebeerd. Maar toen we wilden gaan slapen begon dat geflits.

Eerst leek het nog heel ver weg. Maar toen kwam het steeds dichterbij. En toen begon het echt keihard te waaien. De baas wist wel dat het ging onberen, maar had het luifeltje nog niet ingerold en in een vlaag van zaagselverklontering het zonnescherm ook nog niet naar binnen gehaald. Dus we leken wel een zeilschip met al die flapperende lappen aan de caravan. Het schudde heen en weer, zeg! Bere-eng!

Het vrouwtje kneep ‘m als een ouwe beer. Die zei tegen de baas dat ie als de wielewap in elk geval dat zonnescherm moest losmaken. Ze was bang dat we zouden opstijgen, haha! Net op het moment dat de baas zuchtend naar buiten ging, barstte een enorme regenbui los. Met hagelstenen erbij! Arme baas. Stond ie buiten in de stromende regen, hagel en windstoten het scherm los te maken. Dat flapperde natuurlijk als een dwaze alle kanten op.

Het vrouwtje en ik zaten veilig binnen en keken naar het gestuntel van de baas buiten. We konden hem goed zien met al die lichtflitsen, maar we mochten hem niet helpen, zei hij. Het vrouwtje is door de MS niet al te handig en ik ben met m’n zwabberpoten ook een berehulp op sokken. We hebben wel handdoeken voor hem klaargelegd.

Eindelijk lukte het hem om het scherm los te maken van de caravan en op te bergen. Helemaal verkleumd en doorweekt kwam ie weer binnen. De handdoeken kwamen goed van pas. Vrouwtje blij, ik blij. Want het voelt toch wel een beetje berig wanneer iemand in wind en beer – eeh weer – zo z’n best staat te doen terwijl je zelf niks kan. Gelukkig schudde de caravan nu niet meer zo heen en weer.

Na een tijdje ben ik toch in slaap gevallen. De volgende morgen was alles buiten doorweekt. Maar gelukkig brak het zonnetje weer snel door en droogde het hele zwikkie snel weer op.

Ik ben zo trots op baas! Hij is echt een bereheld! De volgende keer als het onbeert, spring ik gewoon bij baas op schoot. Kan me niks gebeuren!

Nou doei!

Beer

Fotografie: Martin de Bouter