Oranjeberinnen (44)

“Beer, schiet eens op! Het gaat beginnen!”
“Watte? Wat gaat beginnen?!”
“De oranjeleeuwinnen gaan spelen. Schiet eens op!”
“Oranje leeuwinnen? Leeuwinnen zijn helemaal niet oranje. Die zijn bruin, net als ik.”
“Doe niet zo flauw, Beer. Je weet best wat ik bedoel! Hup holland hup! Laat die leeuw niet in z’n hempie staan…”
“Nee, echnie. Wat bedoel je dan?”
“Nou, de oranjeleeuwinnen zijn de Nederlandse voetbalvrouwen. Die spelen mee in de wereldkampioenschappen.”
“Vrouwen..? Voetballen..? Dat kunnen ze toch heel niet? Hockeyen ok, handballen ok, maar voetballen…”
“Nu moet je eens even snel je snuit houden, Beer! Vrouwen kunnen niet voetballen. Pfffff…”
“Ik heb het jou anders nooit zien doen, vrouwtje. Maar nu we het er over hebben, de baas ook niet.”
“Wij zijn niet zo sportief, Beer. En bovendien: ik kan helemaal niet meer hardlopen. Dus hou je kop en kijk zelf maar.”

Zo werd ik aan mijn oren meegetrokken en voor de tv gezet. En ik moest dus mijn kop houden. En tja, dat kan ik dus niet hè? Nou, de eerste vijf minuten gingen nog wel. Maar daarna zat ik helemaal in de wedstrijd. Dan ben ik net een echte Beer. Brullen en loeien, liefst zo hard mogelijk. Alle bereninstincten komen dan los.

Het was een wedstrijd tegen Japan. En tot mijn stomme verbazing konden die vrouwen best heel goed voetballen. Niet alleen die oranjeleeuwinnen hoor, die Japansen konden het ook heel goed. De bal ging heen en weer over het veld en het was me toch een partijtje spannend. Ik hield regelmatig mijn knuffelberenhart vast!

Wat me wel opviel: al die vrouwen (de Nederlandse dan) hebben staarten. De ene staart blond, de andere bruin. En ze huppelden vrolijk mee tijdens het lopen en dribbelen. Ik voelde me wel een beetje bloot met mijn berenvachtje. Gelukkig was er één die witte stiekels had. Die kon heel hard lopen.

En toen viel bij mij het berenkwartje. Daarom heten ze leeuwinnen! Vanwege die staarten! En omdat ze oranje pakjes aan hadden werden ze oranjeleeuwinnen genoemd. Ik was zo blij met mijn ontdekking dat ik het gelijk aan het vrouwtje moest vertellen. Maar het was net spannend en die zat achter de bank omdat ze niet durfde te kijken. “Hou je kop, Beer”, kon ik nog net verstaan.

Die Japanse vrouwen hadden allemaal zwart kort haar. Eigenlijk best wel saai. Maar ze waren wel razendsnel. Dus uiteindelijk ben ik maar bij het vrouwtje achter de bank gaan zitten. Nu zat alleen de baas op de bank. Maar hij klaagde niet, want hij had wel de hele bak paprikachips voor zichzelf. Ik kon hem horen knagen. De volgende keer wil ik zalmchips. Die vindt hij niet lekker. Maar ik wel, slurp!

Goed, op het laatst werd het echt berenspannend en scoorde een vrolijke staart in de laatste minuten de 2 -1! En toen gingen ze los van blijdschap. Brullen en loeien! Als echte beren. En ja, wij ook hihi. Van achter de bank.

Ik vind onze voetbalvrouwen geen oranjeleeuwinnen. Ze zijn nog beter: het zijn ORANJEBERINNEN!!

Nou doei!

Beer

Wil je meer leuke verhalen van Beer lezen? Klik dan hier.