Paraplubeer (41)

drup… drup… drup…
snif…
drup… drup… drup
“Vrouwtje? Ben jij dat?”
drup… snif…” ja – snuf – Beer”
“Wat heb jij nou gedaan? Je lijkt wel een verzopen kat!”
“Hahah, leuk hoor, Beer. Ik heb net een bui op m’n kop gehad.”
“Een bui? Je bedoelt regen?”
“Ja, hèhè, wat anders Beer?”
“Nou zeker geen builtje frisdrank – giechel – maar vertel: hoe kom je zo nat?”
“grmpfmompelmompelgrmpffff”
“Da’s geen antwoord, vrouwtje, da’s gemompel.”
“Pak nou maar een handdoek voor me, Beer! grmpf troostbeer van niks…”
“Hé, wees eens een beetje aardig! Hier, een doekie voor het natte smoeltje.”

Oooh dat vrouwtje! Na de zomervakantie ging ze op de weegschaal staan en toen is ze zich helemaal een beer geschrokken. Help! hoorde ik haar roepen, Ik ben wel drie kilo aangekomen! Ik moet nodig weer gaan sporten.

Normaal gesproken gaat het vrouwtje twee keer per week naar de fysiosport. Daar traint ze haar conditie en haar spieren zodat ze een beetje in vorm blijft. Maar – onder ons gezegd – ze heeft het de laatste maanden wel een beetje laten lopen. Of eigenlijk niet eens laten lopen, laten zitten haha! ‘Het is zo heet’, zuchtte ze dan en ‘Ik heb geen zin.’ Mêh! Tja, daar worden we niet fit van natuurlijk. En baas en ik werden er wel een beetje moe van, van dat geklaag. Dus streken wij de pootjes maar over ons hart en hebben het arme vrouwtje deze zomer sportvrij gegeven.

Maar nu is ze dus veel zwaarder geworden en ze was al zo zwaar (Jemig Beer, houd je kop eens, ik word depri van je). En moet ze weer gaan sporten. Dat valt niet mee, maar ze doet het wel braaf. Als het maar even wil dan gaat ze op de fiets. Het vrouwtje is dol op die fiets, want het is eigenlijk een fiets voor luie beren. Hij is elektriek (elektrisch, Beer, en helemaal niet voor luieriken).

Nou ja, whatever.

In elk geval ging ze vandaag dus weer op de fiets naar de fysio. Dat is normaal een ritje van een kwartiertje. De baas zei nog: ‘Lief, het ziet er zo donker uit buiten. Weet je zeker dat je niet met de auto wilt?’ Maar het vrouwtje, fanatiek als ze is, wilde van geen wijken weten en sprong op haar stalen ros. Tjoptjop, in actie anders wordt het nooit wat met die conditie.

De heenweg ging helemaal goed. Een enkele druppel hier en daar, maar ze kwam droog aan. Alleen de terugweg… Het begon met een druppeltje maar daarna barstte het los zeg! Een enorme hoosbui! In een mum van tijd was het vrouwtje volledig doorweekt. Het stroomde uit haar haren en haar trainingsbroek. Zelfs haar ondergoed was drijfnat. En toen stond ze al druipend voor mijn snuit. Het zag er zo koddig uit dat ik wel in de lach moest schieten! Baas natuurlijk meteen zeggen dat ze het had kunnen zien aankomen. Maar op al dat leedvermaak zat het vrouwtje helemaal niet te wachten.

In elk geval zal ze de volgende keer wel beter naar buiten kijken als ze weer gaat fietsen. En baas en ik kunnen voorlopig maar het beste controleren of er nergens een emmer water op scherp staat. Op de deur ofzo… Want dan houden we het geen van allen droog.

Nou doei!

Beer

Fotografie: Martin de Bouter