Rodeljodelbeer (10)

“Nou nou, tjongejonge.”

“Inderdaad Beer.”
“Nou nou, zeg dat wel. Goedemorgen!”
“Ja, dat is ‘m.”
“Hoe lang was ie ook al weer, Baas?”
“Veertien kilometer, Beer.”
“Zozo. En het vrouwtje gaat mee?”
“Ja, het vrouwtje gaat mee. Die verheugt zich er al dagen op! Heeft er speciaal boots voor gekocht.”
“En dan moeten we eerst in die rare bakjes omhoog?”
“Dat heet kabelbaan, Beer. En ja, daarin gaan we eerst een heel eind omhoog.”
“En daarboven ligt ook meer sneeuw, Baas? Want hier is het een beetje groen…”
“Ja Beer, daarboven ligt zat sneeuw. En verder naar beneden op het sleepad ligt ook sneeuw, anders kan je niet sleeën.”
“Kunstsneeuw, Baas?”
“Kunstsneeuw, Beer. Helemaal tot in het dal.”
“Oh, nou. Waar wachten we nog op?! Op naar de rodelbaan!!! Knalluh!!!”

Allereerst wens ik iedereen een supervet nieuwjaar!! Je krijgt van mij en m’n baasje en vrouwtje een paar enorme bereknuffels!! Maak er wat van!

En dan nu mijn slee- of rodelavontuur. Rodelen betekent gewoon sleeën in het Oostenrijks. En vorige week zaten we met z’n drieën in Oostenrijk. Het baasje en vrouwtje wilden eens romantisch met Kerstmis in de sneeuw zitten. En dan gaan ze ook vaak de berg op om er met van die stokken onder hun poten weer af te glijden. Skiën noemen ze dat. Nou, wat ze daaraan vinden?!

’s Morgens moet het vrouwtje eerst zes keer naar de wc van de zenuwen. Daarna trekken ze van die robotschoenen aan die heel strak zitten en waar ze blauwe poten van krijgen. En dan aan het eind van de middag komen ze hard stampend weer terug. Helemaal moe en rozig. En dan kruipen ze op bed en doen ze allemaal rare smeerseltjes op hun achterpoten. En de baas moet zo snel mogelijk met z’n sokken op het balkon, anders vallen we met z’n drieën flauw van de sokkengeur.

Nee, dan sleeën! Da’s mijn favoriet! Het dorpje in Oostenrijk waar we logeerden, heeft de langste rodelbaan van de hele wereld. Of – nou ja – van Europa dan: veertien kilometer! Toen we aankwamen kon ik hem zo op de berg zien liggen. Wel heel grappig, want alle bomen en grasvelden enzo waren groen, behalve de rodelbaan. En ik zag allemaal kinderen, maar ook volwassenen, als een speer naar beneden sleeën! Ik zag mezelf al met een rotvaart van de berg af sjezen. Oren plat, muts op, das om! En dan heel hard jodelen natuurlijk! Dat doen ze allemaal in Oostenrijk.

Maar helaas: de eerste keer dat we naar boven zouden gaan, stonden de rare bakjes stil. Storm! En de tweede keer had het heel hard geregend: rodelbaan dicht! Nou, hoor!! Ik werd hier echt beresjacherijnig van! Daar zit ik dan. Had ik me er toch zo op verheugd en dan dit. En nu dan? Hè?

Tja, gelukkig was er wel een tv op de kamer. En daar was sleeën op. Bobsleeën. Dus dat hebben we toen maar gekeken. En heel hard gelachen omdat je er op dat soort slee echt NIET berecool uitziet!

Nou doei,

Beer

Fotografie: Martin de Bouter