Voetballuh (6)

“Oléé olé olé olééé, wij sjampionnen, wij sjampionnen!!”
“Beer…”
“Oléé olé olé olééé!”
“Beer!”
“Wij sjampionnen olééé’!!!”
“Béér!!”
“Heee, vrouwtje je bent wakker!”
“Ja, nu wel Beer, dankzij jou.”
“En?”
“En wat?”
“Heb je gewonnen?”
“Gewonnen? Waarmee?”
“Nou, met voetbal natuurlijk! Je was toch aan het dromen over voetbal?”
“Hè? Maar ik droomde helemaal niet over voetbal. Hoe kom je daar nou bij, Beer?”
“Niet? Oh… Nou… Dat dacht ik omdat je zo met je achterpoten aan het trappen was.”
“Oooh! Nou begrijp ik het! Da’s niet voetballen, dat zijn spasmen. En het zijn geen achterpoten, bij mensen heet dat benen.”
“Oh. Spassen? Wattizdat?”
“Het heet spasmen, Beer. Dat komt door de MS.”

Ja, dat kan ik natuurlijk als knuffelbeer niet weten, toch? Als het vrouwtje zo met d’r achterpoten – eehmn benen – tekeer gaat in bed, denk ik dat ze droomt dat ze Wesley Sneijder is. Aan het scoren op het WK in Brazilië. En nu blijken het spasmen te zijn. Het baasje legde me later uit dat dit komt omdat de zenuwen van het vrouwtje niet zo lekker meer zijn. Die zeggen dan tegen het vrouwtje dat ze moet gaan rennen, terwijl ze ligt te slapen. Of zoiets. In elk geval maakt ze dan allemaal rare bewegingen. Soms schopt ze zelfs het baasje! Erg hè? Maar daar kan ze niks aan doen, hoor. Jammer van die blauwe plekken, baas. Dûhûh!

Laatst waren we uit logeren. Toen sliepen we in een heel groot ledikant, weet je wel. Met van die metalen spijlen? Die worden dan door de baas keurig afgedekt met dekbedden. Ja, je kunt ze er moeilijk allemaal uitslopen, nietwaar? Maar het moet echt, want als het vrouwtje in zo’n bed een strafschop neemt, dan liggen zo één -twee – drie haar tenen aan gort. En dat loopt zo moeilijk.

Wat altijd enorm schrikken is, is wanneer het vrouwtje na al dat getrap en gestuiptrek kramp krijgt. En dan in haar kuiten. Moet je je voorstellen: Het is donker, iedereen slaapt. Er wordt wat gesnurkt, er wordt wat gebrabbeld en dan ineens! Aaaaaah! Begint het vrouwtje als een dwaze te brullen! Het dekbed wordt op de grond gegooid, kussens vliegen door de lucht, baas rechtovereind in z’n bed, katten met de nagels in het plafond! Kortom: algehele chaos en paniek! En dan probeert het vrouwtje uit bed te komen. Maar dat lukt niet omdat haar kuit zo verkrampt is. Als een schildpad op z’n rug moet ze wachten totdat de baas weer bij z’n positieven is gekomen en haar vervolgens uit bed hijst.

Meestal is het daarna snel over. Het bed wordt weer in elkaar gezet, dekbedden en kussen weer bij elkaar gezocht. Er wordt een plasje gepleegd en dan gaan ze weer slapen. Wat overblijft zijn twee hogelijk verontwaardigde katten aan het plafond. Haha!! Eigen schuld! Oeps, sorry, dat was niet zo aardig van me…

Eigenlijk vind ik het best wel zielig voor het vrouwtje. Misschien wil ze mijn knuffelberenzwabberpoten lenen. Maar dan kan ze het scoren wel vergeten!

Nou, doei!

Beer

Fotografie: Martin de Bouter