Woespoes (17)

“Zeg Baas?”
“Ja, Beer.”
“Wat is er met het vrouwtje aan de hand? Ze is steeds aan het huilen.”
“Tja, Beer… snik…”
“Wat? Jij nu ook al?! Zijn de nationale huilweken aangebroken? Kun je wat winnen? Zakdoeken of zo?”
“Dit is niet leuk, Beer. Onze Woespoes is weg…”
“Woespoes? Dat zwarte loedertje? Het broertje van Pippie?”
“Ja, Beer die Woespoes.”
“Oh wat erg baas. Dat wist ik niet!”
“Nee, dat dacht ik al. En nu ben ik bang dat het vrouwtje er ziek van wordt.”
“Ziek? Maar dat is ze toch al?”
“Haha, Beer, erg grappig (not). Ik ben bang dat ze door alle stress en verdriet een nieuwe schub krijgt.”
“Een sjoep? Wat is dat, Baas?”
“Dat is wanneer ze een nieuwe ontsteking in haar zenuwstelsel krijgt. En dat ze dan niet meer kan lopen ofzo…”
“Oh jee, dat lijkt me erg! Nou, ik ga direct naar haar toe. Want ik ben niet voor niets Troostbeer!”
“Fijn, Beer, doe dat. Enneh…”
“Ja, Baas?”
“Als je haar getroost hebt, wil je dan mij ook troosten? Ik kan ook wel een berenknuffel gebruiken.”

Tjonge, Woespoes weg. Wat erg. Het vrouwtje vertelde me dat hij zaterdag voor het laatst is gezien door de buurman. Daarna is hij niet meer thuisgekomen om zijn bakje voer leeg te eten. En nu is hij dus officieel vermist.

We hebben hem aangemeld bij Amivedi. Dat is een meldpunt voor vermiste en gevonden dieren. Alle dieren (katten, honden, konijnen en parkieten) die hun baasje kwijt zijn, worden op het internet gezet. En alle baasjes die hun dieren kwijt zijn ook. Nou ja, ze staan dan niet zelf op het net, maar ze melden hun vermiste dier aan. En dan maar hopen dat alles met die dieren en baasjes weer goed komt.

Verder hebben we overal in het dorp foto’s opgehangen van de Woespoes. Met telefoonnummers erop zodat iemand ons kan bellen wanneer ie denkt dat ie Woespoes heeft gezien. We hebben ook een beloning uitgeloofd voor de ‘gouden tip’.

Dat was helemaal niet leuk, dat posters ophangen. Het regende echt pijpenstelen en het plakband wilde helemaal niet plakken. Verder moesten de posters allemaal in een plastic mapje, want anders werden ze heel erg nat. Gelukkig is de baas echt heel handig, dus dat is allemaal best goedgekomen.

In het begin werden we best vaak gebeld. Vaak ook door kinderen. Een paar kinderen zijn met het vrouwtje helemaal door bosjes heengelopen. Inderdaad zat daar wel ergens een zwart-met-witte kat verstopt. Maar het was helaas de Woespoes niet. Toen was het vrouwtje weer heel verdrietig. De kinderen baalden enorm. Maar ook wel een beetje omdat ze nu de beloning misliepen (knipoog).

Het vrouwtje is nu weer een beetje opgehouden met huilen, maar ze mist de Woespoes nog steeds elke dag. Gelukkig heeft ze geen sjoep gekregen. Da’s maar goed ook, want misschien gaat ze dan wel weer huilen en mijn vacht is net droog!

Nou, doei! Beer

Fotografie: Martin de Bouter