Zaagselkop (14)

“Hoi vrouwtje.
“Hoi Beer.”
“Wat doe je hier, vrouwtje? Even gezellig buurten?”
“Nee, Beer. Ik kwam om… eeeehm… Tja, wat kwam ik ook al weer doen?”
“Ja, dat weet ik ook niet, vrouwtje. Als jij het zelf niet weet, hoe moet ik het dan weten?”
“Dat weet ik ook niet, Beer. Nou, dan ga ik maar weer.”
“OK. Doei vrouwtje.”
“Doei Beer.” 

Even later…
“Hé, daar ben je weer vrouwtje!”
“Ja  Beer, ik weet weer wat ik hier kwam doen.”
“Oh, fijn! Wat was het nou?”
“Nou, ik kwam hier om… eeehm… Oh, nee hè! Ben ik het alweer vergeten! Bah, bah en nog eens bah!”

Soms is het vrouwtje wel erg vaag, zeg! Dat komt door de MS.  Ze loopt regelmatig naar boven, bijvoorbeeld om iets te pakken, en dan is ze helemaal vergeten wat ze wilde pakken. En dat vindt ze zo suf van zichzelf! Daar heeft ze dan echt de balen van! “Beer”, zegt ze dan, “het lijkt wel alsof ik zaagsel in m’n kop heb in plaats van hersenen!”

Het kan mij eigenlijk niet zo veel schelen. Ik heb mijn hele leven al zaagsel in m’n kop, hahaha! Ik weet niet beter… Maar ja, als je het niet gewend bent, dan is het wel eens lastig. En dat vage gedoe gebeurt best wel vaak. Laatst nog, toen gingen we boodschappen doen, het vrouwtje en ik. Staan we midden in de supermarkt, weet het vrouwtje niet meer wat we daar gingen kopen.  Ik vroeg nog: “Heb je dan geen boodschappenlijstje meegenomen, vrouwtje?” “Vergeten, Beer”, zei ze toen. Oooooh, nee, hè?! Beetje dom, vrouwtje! (“Dankjewel, Beer!”)

Toch werd het daarna wel heel erg leuk in de supermarkt. Want zonder lijstje konden we allemaal lekkere dingen kopen die we anders met lijstje nooit gekocht zouden hebben. Lekkere zalmpjes, honing en wortels. Wortels?! Getver! Ik ben toch geen paard (“Die wortels waren voor mij, Beer!”)!

Maar thuis werd het vrouwtje wel weer een beetje verdrietig. Want zij heeft niet haar hele leven zaagsel in haar kop gehad. Zij heeft op school gezeten en allemaal slimme dingen uit haar hoofd geleerd. En daarna op haar werk ook allemaal slimme dingen gedaan. Dan helpt het niet wanneer je zaagsel in je kop hebt. Nu kan ze al een tijdje niet meer werken. Ook vanwege dat zaagsel.

Want wanneer ze op het werk met mensen aan het praten was en ze wilde iets heel slims zeggen – dat doet het vrouwtje soms, moet je weten (“Dank je, Beer”) – dan vergat ze ineens wat ze wilde zeggen. En dan kon ze die mensen alleen maar een beetje uilig aankijken. En dat vonden die mensen best wel stom.

Bij mij thuis kan ze niet zo veel fout doen. Behalve zes keer de trap op en af lopen om iets te pakken wat ze dan steeds vergeet. Maar ja, daar blijft ze slank bij moet je weten (“Als je nou niet maakt dat je wegkomt, Beer!”). En er is toch verder niemand die het merkt. En als ze dan verdrietig wordt ben ik er in elk geval om haar een beetje te troosten. Als ze mij tenminste niet vergeet!

Nou, doei!

Beer

Fotografie: Martin de Bouter