Strandbeer (58)

Strandbeer (58)

“Help! het vrouwtje verzuipt”
“Stel je niet aan, Beer. Alles gaat goed met het vrouwtje.”
“Maar baas, ze staat enorm te wankelen. Zometeen valt ze om en dan verdwijnt ze in de golven.”
“Nou, dat zal wel meevallen, Beer.”
“Maar ze roept ook steeds ‘Au’. Da’s toch ook niet normaal?!”
“Ze heeft wat last van haar achterpoten vanwege de steentjes die daar liggen. Ook helemaal niet erg.”
“Baas, ik vind je niet zo aardig! Als ik niet van die zwabberpoten had, ging ik zelf naar haar toe en ging ik haar redden!”
“Ach, laat toch Beer. Als je niet ophoudt met dat gezeur dan pak ik je op en zet je naast het vrouwtje in de zee. Dan zoeken jullie het samen maar uit.”
“Ja, maar Baas! Het vrouwtje is nu gevallen en de golven rollen over haar heen. Ze kan niet meer overeind komen… HELP! HET VROUWTJE VERZUIPT!!!”

En toen werd ik wakker. Pfffff, wat een verschrikkelijke nachtmerrie! Mijn knuffelberenhartje ging vreselijk tekeer. En weet je waarom ik zo naar droomde? Nou, dat zal ik je vertellen.

We waren aan het kamperen in Frankrijk aan de Atlantische Oceaan. Vroeger, toen baas nog een klein baasje was, ging hij heel vaak naar de Atlantische kust omdat het water zo helder was en de golven zo mooi hoog. Niet die kabbelende bruine golfjes bij Scheveningen of Katwijk, maar echte, blauwheldere golven. Het liefste ging hij zwemmen als het vloed was. Dan waren de golven extra hoog. En dat wilde hij ook heel graag een keer samen met het vrouwtje beleven. Dus gingen ze samen naar zee. Ik mocht ook mee, maar niet in het water want daar gaat m’n knuffelvulsel van klonteren.

Het vrouwtje had op internet opgezocht wanneer het vloed zou worden en ze kwamen mooi op tijd bij het strand aan. Omdat het vloed was, was het strand wel 20 meter minder breed. De zee was ineens heel dichtbij. Razend enthousiast rende de baas op de vloedlijn af: ‘Kom maar schatje’, riep hij naar het vrouwtje. Maar het vrouwtje heeft door de MS hele rare voeten. Raar omdat ze op sommige plekken ongevoelig en op andere plekken overgevoelig zijn. En er lagen allemaal steentjes op het strand. Dus ze stond stokstijf op die steentjes en wilde niet meer verder lopen.

Dat vond baas natuurlijk niet leuk want hij had zich heel erg verheugd op spetteren met het vrouwtje in zee. ‘Nou, dan ga ik wel alleen’, zei hij teleurgesteld. Dat liet het vrouwtje natuurlijk niet op zich zitten dus ze worstelde zich tandenknarsend over die steentjes heen. Daarna kwam de volgende uitdaging: de branding. Ook daar gooide de MS roet in het eten. Want het vrouwtje raakte steeds haar evenwicht kwijt. Dat kwam doordat haar ogen en evenwicht door die nare ziekte gestoord zijn. En in het water voelde ze steeds het strandzand onder haar voeten wegspoelen. En die voeten deden al zo raar!

De baas zag wel dat het vrouwtje op het punt van omvallen stond en pakte haar stevig vast. ‘Kom, dan gaan we samen. Ik houd je vast, er kan je niks gebeuren.’ En toen stapje voor stapje gingen ze steeds verder de golven in. Het vrouwtje vond het schitterend, maar ook wel eng. Want ze dacht steeds dat ze ging omvallen. En de steentjes onder haar voeten deden ook best wel zeer. Maar de golven waren geweldig! En zo spetterden ze toch samen in zee. Totdat ze er genoeg van hadden.

Toen had de baas een geweldig idee! ‘Met vloed kom je altijd op het strand terecht. Dus laat je maar op de golven drijven totdat we bij het zand zijn. Dan hoef je niet weer over die steentjes terug te lopen.’ Het vrouwtje vond dat wel ok en liet zich naar het strand drijven. Alleen…. aan het strand kwam ze niet meer overeind, want haar achterpoten doen het niet meer zo goed vanwege de MS. Verder ging ze steeds maar kopje onder, want de golven bleven natuurlijk maar komen. Heb je wel eens een aangespoelde walvis gezien? Ja? Nou, zo zag het er een beetje uit.

Gelukkig kon het vrouwtje er smakelijk om lachen en werd ze door de baas en een aardige meneer weer overeind geholpen. Wat een avontuur, he? Ik vond het zo spannend, dat ik er helemaal over ging fantaseren. En toen heb ik er een nachtmerrie van gekregen. Dus zo is het gekomen.

Nou doei!
Beer

Wil je meer leuke verhalen van Beer lezen? Klik dan hier.
Fotografie: Martin de Bouter