Anouk: Klimmen tegen MS, iets anders (18)

Een blog dat vooral in het teken staat van een terug kijkje op onze Klimmen tegen MS ervaring, ondanks dat het officiële evenement niet door ging. Dit omdat op het moment van schrijven de Tour de France over de Mont Ventoux gaat, 2 keer. Vandaar ook een iets langer blog dan normaal.

Zondag 27 juni zou eigenlijk ‘Klimmen tegen MS’ zijn, maar door corona ging dat ook dit jaar niet door. Toch gingen wij als familie wel heen. Het huisje hadden we toch al, dus waarom maken we er niet gewoon een vakantie van en gaat er dan ook gewoon gefietst worden.

Voor dat we naar Bédoin gingen hadden Jelmer en ik nog een dagje Dijon gepland. Hier hebben wij een rondje gemaakt door het centrum en hebben we veel plekjes bezocht die je gezien zou moeten hebben als je die kant op gaat. Het weer viel helaas die dag alleen wel een beetje tegen. Daarna reden we door naar Bédoin. Jelmer en ik kwamen als eerst, daarna mijn ouders en als laatst mijn schoonouders. Vrijdag daar aangekomen en uiteraard had Jelmer al een klein begin rondje gemaakt. Zaterdag gingen Jelmer en mijn schoonouders een proefritje maken, naar Gorges de la Nesque en Monieux voor het echte werk. Om zondag vroeg te beginnen.

Om 6 uur ging de wekker, want Jelmer en Grieco zouden voor 3x gaan. Jannie voor 2x, dus die vertrok iets later om samen te eindigen. Wat een dag was dat zeg. Nadat Jelmer en Grieco vertrokken waren, net voor 7 uur, zaten wij een uurtje later ook in de auto. We wilde ze ergens op de eerste beklimming een keer inhalen, dan aan moedigen, fotograferen en dan boven op de berg op te wachten. De eerste keer dat wij Jelmer en Grieco voorbij reden zaten bij mij de emoties al hoog, toen ik door het raam schreeuwde naar Jelmer zat daar al een snik in. Eenmaal boven miste ik gewoon de aankomst van mijn vriend, maar zag ik wel Grieco daarna bovenkomen. Ik sprintte naar Jelmer, omdat ik dacht dat ie er achter zat ofzo. Ik weet het niet maar ik baalde vreselijk.

De mannen daalde sneller af naar Malaucène dan dat wij met de auto deden. Daar samen een kopje koffie gedronken en toen was het tijd voor de 2e beklimming. Eerst hebben we nog ergens halverwege reepjes en banaantjes aangevuld. De beklimming vanaf Malaucène was voor Jelmer toch teveel, die moesten wij oppikken met de auto. Grieco ging door en Jannie was ondertussen ook bezig met haar beklimming, vanaf Bédoin dat wel.

Boven was het een stuk drukker dan de eerste keer en een plekje voor de auto was nog een dingetje. Toch hebben we boven kunnen staan en Jannie en Grieco kunnen ontvangen. Jannie begon eerder aan de afdaling naar Sault dan Grieco, maar eenmaal in Sault hebben we met zijn alle kunnen lunchen.

Toen de laatste beklimming. Wij weer met de auto erachteraan en boven weer staan om te wachten. Dit keer was het gelukkig een stuk rustiger. Grieco hadden we al snel in zicht en toen Jannie ook eenmaal boven kwam rolde er bij mij echt wel wat traantjes. Natuurlijk deden ze het niet alleen voor mij,  maar die dag wel! Zoals Jannie ook zei: ‘voor ons is het maar 1 dag afzien, Anouk heeft hier altijd mee te dealen. Wij mogen dus niet echt klagen’.

Nog steeds als ik er aan denk en nu dan ook de Mont Ventoux terug zie op televisie heb ik wel een beetje een brok in de keel. Het zou allemaal nog mooier zijn geweest als het echt met allemaal mensen van ‘Klimmen tegen MS’ was gelukt, dan zou het nog veel meer impact hebben gehad. Maar misschien juist nu, omdat het alleen voor (en met mij) was gaf het ook juist wel weer aardig wat impact.

Wil je de eerdere blogs van Anouk lezen? Klik hier.

Wil je ook blogs lezen van van andere jonge mensen met MS? Klik dan hier.