Aan de prednison (18)

Hallo allemaal!

Voor de meeste mensen met MS blijft het één van de vervelendste dingen die met de ziekte te maken hebben: een prednisonkuur. Prednison is een medicijn dat je via een infuus krijgt, om ervoor te zorgen dat je je weer ietsjes beter gaat voelen als je een schub hebt. Niet leuk natuurlijk, maar soms wel echt nodig! Dit keer ga ik je iets meer vertellen over mijn ervaringen hiermee.

Zoals ik al weleens eerder in een ander blog heb geschreven, is een schub een terugval van MS. Dit kan door van alles ontstaan, zoals bijvoorbeeld door stress en drukte. Of zomaar, omdat MS actief is. Als er dan nieuwe klachten ontstaan die lang duren, of iemand krijgt opeens een terugval, dan vindt de neuroloog het vaak slim om prednison te geven in het ziekenhuis.

Ik ben een paar keer opgenomen geweest in het ziekenhuis, dan moest ik een paar nachtjes blijven slapen en kreeg ik via het infuus dus prednison. Meestal duurt dit drie dagen, maar als het niet goed gaat, kan het gebeuren dat iemand langer moet blijven in het ziekenhuis. Gelukkig ging het bij mij elke keer nog redelijk en mocht ik na drie dagen naar huis toe.

Op het moment dat ik in het ziekenhuis lag, werd ik goed in de gaten gehouden door de verpleging. Ze kwamen bijvoorbeeld soms langs om mijn bloeddruk op te meten en ook zat er een soort knopje op mijn vinger. Zo konden ze mijn hartslag goed in de gaten houden. Overdag was dat niet zo erg, maar ’s nachts als ik sliep, ging dat apparaat vaak piepen. Dat komt omdat je hartslag dan wat omlaag gaat. Oeps, niet handig als je wilt slapen!!

Het vervelende aan prednison is dat je het krijgt als het niet goed gaat, maar je je er vaak ook minder goed door gaat voelen. Het zorgt ervoor dat de slechte cellen aangepakt worden, wat natuurlijk super is, maar ook de goede cellen worden aangetast. Daardoor krijgt je lichaam het soms best zwaar. Al in het ziekenhuis werd ik helemaal niet lekker van deze medicijnen, zo werd ik er heel moe en misselijk van. Gelukkig was er bijna altijd wel iemand van mijn gezin of vrienden in de buurt. Dan is het toch nog een beetje gezellig!

Bij mij kwam de neuroloog soms ook nog langs om even te kijken of het nog goed ging. Dat is natuurlijk wel fijn, want stel dat ik me heel vervelend voelde, dan was er misschien wel iets van een ander medicijn dat ervoor zou zorgen dat het iets beter zou gaan.

Helaas voelde ik me als ik thuis was na de kuur ook vaak niet zo goed. Dat duurde bij mij weken, maar dat verschilt natuurlijk bij iedereen. Ondanks dat de medicijnen in het infuus ervoor zorgden dat ik me rot voelde, ben ik wel blij dat het bestaat. Anders zouden zoveel mensen met MS er misschien veel slechter aan toe zijn.

De volgende keer zal ik wat meer gaan vertellen over de Kinder MS dagen die het Erasmus Sophia altijd organiseert en waarom dat zo belangrijk is.

Tot dan!

Iris