Anders dan anderen? (35)

Hoi allemaal,

Voor mij is het alweer een hele poos geleden dat de diagnose MS bij mij gesteld werd. Ik was nog maar negen jaar oud en er was weinig bekend over de ziekte en al helemaal niet bij kinderen. Hierdoor was er een hoop voor mij onduidelijk. Bij mij kwam er zoveel meer om de hoek kijken, waardoor ik me anders voelde ten opzichte van mijn leeftijdsgenootjes. Deze keer schrijf ik daarover en belangrijker nog: waarom je niet anders bent dan de rest, ook al lijkt het soms wel zo.

Toen ik de diagnose kreeg, was ik bij mijn opa en oma in Rotterdam. Mijn ouders waren namelijk voor een gesprek, zonder mij, naar het ziekenhuis. Natuurlijk hadden mijn ouders maar al te goed door dat er iets niet goed was, maar wat er precies aan de hand was wist nog niemand, behalve de neuroloog natuurlijk. Toen ik het hoorde wist ik helemaal niet wat het was en dat die twee letters zo’n enorm effect op mijn leven zouden hebben. Ik zat nog maar op de basisschool en er was al niet zoveel begrip van mijn klasgenootjes. Ik voelde me helemaal anders dan de rest. De pauzes bracht ik vaak in de rolstoel door en dat was heel gek en vreemd. Achteraf gezien snap ik dat wel, maar op dat moment had ik niet veel energie en was ik heel erg geschrokken van alles wat me overkwam.

Doordat er zoveel onduidelijkheid was, ook nog in de jaren daarna, was het voor anderen heel lastig om begrip op te brengen. Dit was ook zo bij volwassenen. Waarom heeft ze de ene dag voldoende energie en de andere dag moet ze in de rolstoel? Of vervelender nog, thuisblijven omdat het niet goed gaat? Dat was voor mij al een lastige vraag om te beantwoorden, want niemand weet waarom het de ene dag wel goed gaat en de andere dag niet, laat staan dat een ander dat goed kan begrijpen. Zulke dingen zijn heel confronterend en vooral lastig, omdat je als tiener en puber gewoon net zo wilt zijn als de rest. Ik zie en zag in het verleden altijd iedereen als gelijk, dan is het vervelend dat het voor anderen minder makkelijk is om te zien.

Toch heb ik in de loop der jaren heel sterk geleerd dat we ons er niet teveel van aan moeten trekken. Iedereen is uniek, maar ook iedereen heeft iets. Misschien is dit niet bij iedereen MS, maar er zijn heel veel andere vervelende dingen waar we gelukkig geen last van hebben. Bovendien staat de MS los van ons. Ik ben mijn MS niet: ik ben Iris die hard werkt aan een mooie toekomst en zoveel mogelijk geniet van alle mooie dingen om haar heen. Jij, jouw papa of mama is ook de MS niet, het is nog steeds dezelfde persoon en iedereen is gelijk aan elkaar. Niemand is gek, vreemd, apart of raar, alleen de mensen die dat wel van anderen vinden, zijn dat. Laten we dat maar onthouden!

Tot de volgende keer!

Iris.