MS en onbegrip (29)

Hoi allemaal,

Dat is alweer een poosje geleden, maar zoals ik al eerder zei: als ik niet blog, betekent dat niet dat ik jullie vergeten ben, hoor. Soms is het positief als ik even niet blog, want dan ben ik gewoon gigantisch druk met mijn masteropleiding en met werk. Aan de andere kant kan het ook betekenen dat het op het gebied van de MS niet zo goed met me gaat. Deze keer was het een beetje een combinatie van allebei, maar dat betekent ook dat de onbegrip weer om de hoek kan kijken. Dat hoeft niet altijd van bekenden te zijn, maar kan ook van mensen zijn die je niet kent. Dit keer ga ik wat meer over zo’n voorbeeld vertellen dat eigenlijk niet zo leuk afliep, maar wel een heel mooi voorbeeld is om een blog over te schrijven.

Laatst ben ik de stad ingegaan, waarna ik een winkel inliep, omdat ze daar iets verkochten wat ik toch nog moest hebben. Het was een redelijk goede dag en daarom kon ik dit gewoon lopend doen. Vervolgens liep ik een pad in, waarbij er verschillende mandjes in het pad stonden met producten daarin. Vervolgens liep ik verder en stond er een rollator, middenin het gangpad, met daarnaast zo’n mandje. Ik probeerde er langs te lopen, omdat die rollator daar ook stond en ik wilde daar natuurlijk niet tegenaan lopen. Je raadt vast al wat er gebeurde… Ik ging onderuit. Vervolgens werd de oude mevrouw, van wie de rollator was, nogal boos op mij. Haar rollator was een paar centimeter verschoven en ze vond het niet kunnen dat ik gevallen was. Ik had goed uit moeten kijken en niet zo achterlijk moeten doen. Ik was erg hard terechtgekomen, maar daar werd niet door haar naar gekeken. Ik vertelde haar dat ik niet expres val, maar dat ik ziek ben en last van evenwichtsstoornissen heb. Vervolgens zei ze: ‘Ja, dat kan ik toch niet weten? Dat kan ik toch niet zien?! Buiten het feit dat ik me echt pijn had gedaan, werd ik best verdrietig van die opmerking. Natuurlijk kunnen anderen het niet zien. Dat laat ook precies zien wat MS is. Een onzichtbare ziekte, waardoor anderen maar niet begrijpen wat er aan de hand is. Je kunt nog van zoveel last hebben, maar anderen, bekenden of onbekenden, zullen het vaak niet begrijpen. Dat zorgt ervoor dat het soms best lastig kan zijn, want hoe lang je het ook al hebt, of hoe weinig je er soms ook van ziet, het kan voor heel vervelende opmerkingen zorgen.

Eigenlijk maakt dit duidelijk hoe zwart-wit mensen denken, waarmee ik eigenlijk in deze situatie bedoel dat het voor anderen zo lastig is om te bedenken dat er ook iets met iemand aan de hand is zonder dat er iets te zien is. Gek is dat eigenlijk, hè? Gelukkig weten we zelf hoe het in elkaar zit. ?

Tot de volgende keer maar weer!
Iris.