Overstap naar ‘volwassen’ ziekenhuis (27)

Hoi allemaal!

Inmiddels heb ik al 14 jaar MS en wat is dat een lange tijd als je daar over nadenkt! Natuurlijk is er heel wat gebeurd, waar je eigenlijk liever niet bij stilstaat als je nog zo jong bent. Eén van de dingen die ik in de afgelopen jaren lastig vond, was dat ik over moest naar een ander ziekenhuis, omdat ik de leeftijd bereikte dat dat nodig was. Maar waarom vond ik dat toen zo lastig? En hoe is dat verlopen? Dat lees je deze keer!

Als je als kind in een kinderziekenhuis wordt behandeld, weet je dat er een moment komt dat je naar een volwassen ziekenhuis toe moet. Dat gebeurt meestal rond je 18e, voor mij inmiddels alweer vijf jaar geleden. Dit was, als ik erop terugkijk, een best grote verandering. Ik kwam al zó lang in het kinderziekenhuis en daar kende ik iedereen. Dat vond ik lastig, want ik zou in het ‘nieuwe’ ziekenhuis alles weer op moeten bouwen en kennis moeten maken met iedereen. Zoiets bracht mij, en waarschijnlijk veel andere jongeren die in hetzelfde schuitje zitten of zaten, veel onzekerheid. Het lijkt allemaal niet zo moeilijk, maar als je iedereen kent en vertrouwt en weet dat alles goed gaat waar je onder behandeling bent, dan is het toch echt wel een pittige stap.

Precies in de periode dat ik over moest naar het nieuwe ziekenhuis, was er een traject gestart in het Sophia Kinderziekenhuis waar ik onder behandeling was, namelijk de transitie. Dat betekent dat je begeleid wordt van het kinderziekenhuis naar het volwassen ziekenhuis door een paar afspraken in het ziekenhuis. De eerste afspraak was nog in het Sophia Kinderziekenhuis met de kinderMS-verpleegkundige en de arts-assistent die ik al vaker zag, de tweede was in het volwassen ziekenhuis met de kinderMS-verpleegkundige en de arts-assistent en de derde was ook nog met de MS-verpleegkundige van het volwassen ziekenhuis. Hierdoor kon ik alvast een beetje wennen aan hoe het eraan toe zou gaan.

Na een paar jaar in het volwassen ziekenhuis, kan ik zeggen dat ik het niet zo erg vind. Het leek in het begin allemaal lastiger dan dat het ook echt is. Juist omdat ik zo goed begeleid ben, is het niet zo vervelend. Ik wist wat me te wachten stond en heb het helemaal niet als vervelend ervaren. Ook omdat ik de arts-assistent gewoon kende: zij wist hoe het er met mijn MS voor stond en kende mij ook gewoon. Dat scheelde zeker wel. Natuurlijk blijft het niet leuk om naar het ziekenhuis te gaan, maar op zo’n manier is het wel minder vervelend.

Sta jij ook op het punt om binnenkort over te gaan naar de volwassen locatie en zit je niet in het Sophia Kinderziekenhuis waar ze dit doen? Vraag dan of het op dezelfde manier kan, want het scheelt een hoop stress. Uiteindelijk valt het dan namelijk best mee allemaal!

Tot de volgende keer!

Iris