Marije heeft een pillendoos gekocht (4)

Hoi lieve mensen,

Terwijl er zoveel grootse dingen in de wereld gebeuren, waar ik niet eens de goede woorden voor kan vinden om ze te beschrijven, kocht ik maar gewoon een pillendoos. Ja echt: een pillendoos.

Want ja, medicijnen en MS zijn vaak wel 2 bij elkaar passende dingen. Toen ik in 2007 te horen kreeg dat ik MS had, kreeg ik allerlei folders in m’n handen geduwd over medicatie. Er was wel een stuk minder te kiezen dan nu. Het werd prikken of prikken. Omdat mijn man en ik heel graag kinderen wilden, hebben we in overleg met de neuroloog besloten niet gelijk met medicatie te starten. Mijn oogontsteking, waar de MS mee tevoorschijn kwam, trok weer redelijk bij en we gingen eerst eens aankijken wat er gebeurde. De MS bleef daarna redelijk rustig.

We kregen 2 kinderen en zelfs toen had ik het geluk dat alleen moeheid mijn grootste MS probleem was. Dit ging echt aardig wat jaren goed. Zeker in het begin, begon de neuroloog nog wel regelmatig over medicatie, maar ik vond het moeilijk omdat er nog altijd niet zoveel bekend was over de medicatie, daarnaast ging het zo ook wel gewoon zijn gangetje, dus dat vond ik wel best.

Op een gegeven moment ging ik wel weer jaarlijks door de MRI om te kijken of er nog veranderingen te zien waren. 3 jaar terug waren er toch weer nieuwe plekken te zien op de MRI en bleek de MS weer actief. Ik begon alsnog aan de medicijnen. Om het zo makkelijk mogelijk te houden, begon ik met pillen. Helaas ging hierbij m’n leverwaarde snel omhoog en was het al snel tijd om ermee te stoppen. Daarna volgde prikken: 2 keer per week. Het zelf prikken vond ik nog niet eens eng. Alleen werd ik een paddenstoel. Overal rode bulten en plekken, enorm groot, jammer genoeg. Soms zo groot als een handafdruk. Ik voelde me er niet zo prettig bij, daarom stopte ik hier ook mee.

En nu, nu zit ik weer aan de tabletten, andere tabletten. Al bijna een jaar! Ik heb de grootste moeite om het te onthouden, maar het gaat steeds beter (en nu straks helemaal met DE pillendoos, whoop whoop!). Wel word ik nog steeds vaak zo rood als een kreeft, echt dat je denkt ‘wow indrukwekkend’.  3 of 4  uur na het innemen volgt er regelmatig een instorting. Een soort alles overtreffende vermoeidheid. Heel vaak heb ik me dan ook al in de medicatie verdiept en toch weet ik niet zo goed wat ik wil of moet doen. Doorgaan, stoppen, of iets anders? Het is eigenlijk net zo onzeker als de MS, misschien maar even afwachten dan?

Groetjes Marije

Wil je de eerdere blogs van Marije lezen? Klik hier.

Wil je ook blogs lezen van van andere mensen met MS? Klik dan hier.