Aan de beurt voor de MRI-scan (18)

De vorige keer vertelde Chloë:Toen de neuroloog er was, hebben we gepraat en hij vroeg waar ik bang voor was. Ik zei: “Dat ik weer in het ziekenhuis moet liggen en weer zo’n stomme prednisonkuur krijg.” Hij stelde me gelijk gerust door te zeggen dat ik daar niet bang voor hoefde te zijn omdat dat sowieso niet gaat gebeuren. Hij zei: “We gaan kijken of we de MRI-scan iets naar voren kunnen halen, zodat we kunnen kijken wat er nou aan de hand is.”

Op 8 november was het zover: de MRI-scan. Ik was stik zenuwachtig. Ook al wist ik dat er toch niks uit zou komen vandaag. Maar de zenuwen waren ook pas weg toen ik klaar was. Ik heb wel lekker liggen slapen onder de scan. Wel fijn dat dat lukte want had die nacht dus best wel slecht geslapen. Na de scan dacht ik: Ja verdorie, 2.5 week wachten op de uitslag. Dat ga ik zolang nooit volhouden!

De rest van de week verliep vrij rustig en alles ging wel goed. Tot ik op de donderdag de week erna wakker werd. Ik zag vrij weinig met mijn rechteroog. Maar ik dacht dat hij een beetje geïrriteerd was. Ik gaf dit ook aan aan klasgenoten en aan mijn vriend en zij dachten eigenlijk ook wel hetzelfde. Toen stuurde ik een berichtje naar mijn moeder. Die heeft direct de neuroloog gebeld omdat zij en mijn vader het toch niet helemaal vertrouwden. De neuroloog zou later terugbellen en dan zouden we meer te horen krijgen.

Een uurtje erna kreeg in een berichtje van mijn moeder dat we de dag erna om 9 uur op de poli neurologie moesten zijn. Nou ja, de rest van de dag was ik er vrij rustig onder. Ik werd alleen helemaal gek van mijn oog, waarmee ik nog steeds vrij weinig zag. En het licht deed ook veel pijn in mijn oog dus toen hebben we mijn oog afgeplakt met een gaasje en tape en dat hielp wel een beetje. Ik voelde me echt een piraat.

Dus de dag erna moesten we maar naar het ziekenhuis. Ik was best wel zenuwachtig, maar toch ook wel rustig en ik wist niet waarom. Ik had geen overheersend gevoel voor bangheid of iets dergelijks. We hadden ons aangemeld maar het was 09:10 en de neuroloog was er nog steeds niet. Nou ja, dat kan gebeuren. Hij had officieel ook geen spreekuur. Dus we wachtten maar geduldig af.

Om 09:20 kwam de neuroloog en we moesten mee naar de kamer. We gingen praten en wat de neuroloog eigenlijk allemaal heeft gezegd weet ik niet duidelijk meer. De zenuwen waren aan het overheersen, waardoor alles het ene oor in en het andere oor weer uitging.

Hij vertelde dat hij de MRI-scan gelijk had bekeken toen hij zag dat hij een afspraak met mij zou hebben. Ik schrok van zijn gezichtsuitdrukking toen hij dat zei. Ik zag het al aan hem. Ik wist het zeker en toen werd ik bang.

Volgende keer vertel ik verder.

Chloë, november 2012