De afspraak in het Sophia ziekenhuis (6)

Dinsdag belden wij naar het Sophia om te vragen wanneer ik een afspraak zou krijgen. Er werd gezegd dat ze nog niks wisten en dat de normale wachttijd een half jaar is. “Ik ga echt geen half jaar wachten hoor!”, zei ik. Maar bij mij was het op korte termijn, dus dat was geen half jaar. Ze zouden terugbellen als ze meer wisten. Op donderdag hadden we nog niks gehoord, dus we belden weer. Ze waren alleen nog aan het wachten op een cd’tje met de MRI scans erop. Als die binnen was, zouden ze bellen.

Aan het eind van de middag ging de telefoon. Het was het Sophia. Het cd’tje was binnen en ik moest maandag langskomen. Toen het maandag was, gingen we naar het Sophia. De neuroloog haalde ons op in de wachtkamer. In de behandelkamer hebben we eerst een gesprekje gehad, en ik moest vertellen wat er aan de hand was. Toen heeft die neuroloog ook weer heel veel testjes bij me gedaan. Na alle testen heb ik zelf de MRI scans gezien en toen werd er al meer duidelijk. Nu wist ik zelf ook waar de ontstekingen zaten. Deze neuroloog heeft me alles ook veel beter en makkelijker uitgelegd. Waarom en hoe het kwam dat ik een schok door mijn lichaam kreeg als ik mijn nek naar voren boog.

Ik moest nu hier nog bloed laten prikken, urine afgeven en een foto van m’n longen laten maken, om andere ziektes uit te sluiten. Na 2 weken zou ik daarvan de uitslagen krijgen. Na 2 weken kreeg ik dus de uitslagen en alles was goed. Ik had geen andere ziekte, maar hierdoor moesten we wel steeds meer rekening met MS houden. Ik moest ook goed in de gaten houden of er nog iets achteruit ging.

Nog geen week erna begon de ellende. Mijn vingertoppen voelde ik niet meer en ik had ongelofelijk veel pijn in mijn rug. Bij de revalidatie hebben ze naar mijn rug gekeken en de fysiotherapeute heeft m’n rug een beetje los gemaakt. De revalidatiearts dacht aan een klein scheurtje in een spier in m’n rug. Dat kon er ook nog wel bij. We hebben naar het Sophia gebeld, maar de neuroloog was op vakantie dus die zou de week erna zelf terug bellen.

Dinsdag na 2 uur zouden we gebeld worden. Om half 5 hadden we nog niks gehoord, dus we belden zelf. Ze hadden het verkeerd doorgegeven. We zouden donderdag pas na 2 uur gebeld worden. Toen belde woensdag de neuroloog zelf terug. Hij vroeg of er iets aan de hand was, dus m’n moeder vertelde het. Ik moest gelijk de dag erna komen en we zouden gaan kijken of ik een nieuwe kuur moest krijgen…

Volgende keer vertel ik verder.

Chloë, februari 2012