Wat als mijn benen niet meer willen? (13)

Chloë vertelde de vorige keer wat de mentor tegen haar vriendinnen had gezegd. Bovendien vertelde ze hoe blij ze is met haar vriendinnen en hoezeer ze met haar meeleven.

Mijn mentor heeft helemaal niet meer gebeld. Op school kreeg ik te horen dat ze wegens privé omstandigheden niet meer aanwezig kon zijn op school.

Ik was begonnen aan mijn laatste blok op school. In dit blok gingen wij 4 dagen per week stage lopen. Dit was best zwaar de eerste dagen. Want ik was van 8 tot 4 op mijn oude school om te helpen bij de gymlessen.

Ongeveer begin mei werd ik ’s ochtends wakker en waren mijn benen heel erg moe. Ik heb het rustig aan gedaan en toen ging het wel weer. Ik fietste met mijn vriendin naar onze stage. Dat was ook veel vermoeiender dan eerst. Ik vond dit best wel raar. Tijdens mijn stage moest ik de scheidsrechter zijn bij softbal. Hierbij moest ik staan. Op een gegeven moment voelde ik mijn benen echt weer heel moe worden en ik voelde aan dat ik moest gaan zitten.

Aan het eind van het lesuur ging het wel weer. Dus ik stond op om naar een andere docent te lopen. Maar mijn been vond dit geen goed plan en ik zakte door mijn linker onderbeen heen. Ik ben gelijk op het gras gaan zitten omdat ik er helemaal niet meer op kon staan. Ik heb het mijn moeder laten weten. Ze ging gelijk het Sophia bellen om het aan de neuroloog te vertellen.

Ik ben met ondersteuning naar binnen gehinkeld, want ik kon er echt niet meer op staan. Elke keer als ik er maar een beetje kracht op liet staan, zakte die door. Een vriend en vriendin hebben mij met de auto naar huis gebracht. Mijn moeder had de neuroloog niet te pakken gekregen.

Ik was best wel weer bang. ‘Wat als?’ schoot er steeds door mijn hoofd. Na een uur namen ze op in het ziekenhuis. Mijn moeder vertelde het hele verhaal en de neuroloog zou later die middag terug bellen. ‘Ik wil dit niet!’ dacht ik. Ik werd steeds banger. Zeker doordat ik er niet op kon staan en echt mijn krukken weer nodig had om te lopen. Ook de kleine stukjes in huis.

Wat ook vooral door mijn hoofd schoot, was: ‘Ik heb dit weekend toneeluitvoering! En die ga ik hoe dan ook spelen! Ik kan de groep niet laten schieten, dat kan ik niet maken! We hebben zo hard geoefend. Dus als de neuroloog zegt dat ik moet blijven, dan ga ik tegenstribbelen! Ik moet en zal spelen!’ De vriend die mij naar huis had gebracht, vond dat ik de verkeerde prioriteiten stelde door toneel boven mijn gezondheid te verkiezen.

Toen ging de telefoon. Het was de neuroloog…

Volgende maand vertel ik verder.

Chloë, juli 2012