Angst voor het onbekende (9)

Met al die gedachtes ben ik elke avond moeilijk in slaap gevallen. Ik was zo bang. Ik wilde dit niet meer! ‘Ik wil geen onzekerheid meer. Snap dat dan!!!’, kon ik alleen maar denken. Op een nacht, toen ik er echt heel erg doorheen zat, heb ik met een goede vriend gepraat. Ik heb heel erg liggen huilen in bed, maar gelukkig heeft hij me er weer even bovenop geholpen. ‘Ik ga niemand kwijtraken! Iedereen houd van me zoals ik ben!’, dacht ik door het gesprek met hem. Ben hem hier nog steeds heel erg dankbaar voor.

De dag erna voelde ik me wel weer kut. ’s Avonds, toen ik weer niet kon slapen, hoorde ik mijn ouders naar bed gaan. Ik heb ze geroepen en verteld dat ik zo zenuwachtig was voor de uitslag. Dat er zoveel in m’n hoofd omging. En dat ik dit niet naar buiten kon brengen. Mijn ouders begrepen helemaal dat ik zenuwachtig was. Ze vonden het zelfs heel logisch. Ze waren zelfs blij dat ik eindelijk iets losliet. Ik begreep het wel, maar ik kan niks loslaten! Ik wil niks loslaten! Wil anderen echt niet met mijn gedachtes opzadelen, zelfs m’n ouders niet. Ik vertelde ze dat ik bang was. Bang om MS te hebben en om mensen kwijt te raken. We hebben een uur gepraat en ze hebben me weer gerust gesteld. Toen kon ik lekker slapen.

Toen ging m’n wekker weer om half 8, want ik moest werken. ‘Lekker weer even wat afleiding. Lekker bezig zijn’, dacht ik toen m’n wekker ging. Ik ben dus lekker gaan werken en dit was echt hele fijne afleiding om niet bezig te zijn met de uitslag. Toen had ik ’s avonds gelukkig weer afleiding door middel van een verjaardag van een vriend. Dit was weer heel gezellig. En hierdoor besefte ik ook weer dat ik mijn vrienden echt niet kwijt wilde, maar dat dat ook niet zou gebeuren. Want ze steunen me bij alles en ze vinden me sterk. Zo fijn om dat te weten. Daarom zou ik ze echt niet kwijt willen. Ik heb hun steun net zo hard nodig als dat van mijn familie.

Die week begon school weer. En in die week kreeg ik de uitslag van m’n MRI. Ik werd alleen maar zenuwachtiger en sliep alleen maar slechter hierdoor. Ik was zo blij om 2 hele goede vriendinnen uit de klas weer te zien! Gelukkig had ik de andere goede vriendin ook in de vakantie gezien. Want haar ken ik al van de middelbare school. We hebben weer lekker gezellig bijgepraat. Eigenlijk kon ik de hele dag wel janken van bangheid. ‘Maar dat heeft geen zin Chloë ‘, zei ik tegen mezelf. Die avond was ik helemaal zenuwachtig en steeds banger. Morgen is het zover: “De uitslag!”

Volgende keer vertel ik verder.

Chloë, april 2012