Het begon vier maanden geleden (1)

Ik ben Chloë en ben 16 jaar. In dit eerste deel ga ik een beetje vertellen wat er is gebeurd en wat ik heb. Ik had een heel normaal leven. Ik sportte, ging vaak shoppen of uit met vrienden en vriendinnen, ging naar school, kortom alles was heel normaal.

Tot vier maanden geleden. Het begon allemaal toen ik tijdens de training een elektrische schok door mijn lichaam voelde gaan. Ik gaf dit aan, maar m’n moeder dacht dat het niets was en dat het wel weer over zou gaan. Dus ik ging gewoon door met sporten en alle andere gewone dingen. M’n benen waren steeds sneller moe en op een gegeven moment werd ik wakker en voelde mijn rechterbeen aan alsof hij de hele tijd sliep. Uiteindelijk begon mijn linkerbeen ook mee te slepen over de grond, als ik aan het warmlopen was met de voetbal. Dit werd alleen maar erger. Ik vertelde niks meer aan mijn ouders, omdat ik wist dat ze het toch wel met een korreltje zout zouden nemen. Ik werkte nog steeds gewoon, ook al was ik heel snel moe. Mijn baas heeft mij toen ‘gedwongen’ om naar de dokter te gaan. Mijn opa, oma, tante en coach zeiden allemaal precies hetzelfde. Dus heb ik een afspraak met de huisarts gemaakt.

Eenmaal bij de huisarts heeft hij allemaal testjes gedaan. Hij dacht aan twee mogelijke dingen: een hernia omdat ik veel pijn had in mijn onderrug, of de ziekte van Lyme want ik was twee jaar geleden (2009) gebeten door een teek. Ik moest een MRI-scan van mijn onderrug laten maken en de week erna kreeg ik daarvan de uitslag. Het was goed, ik had geen hernia! Dus moest ik bloed gaan laten prikken. Dat is op een woensdag gedaan. Ik werd op elf dingen getest en zou vrijdag van tien dingen de uitslag krijgen. Alleen de uitslag van de test of ik de ziekte van Lyme had, zou ik een week later krijgen.

Die vrijdag werd ik wakker met hele hevige pijn in mijn nek. Ik had het idee dat ik moest overgeven, dus ik liep naar de wc, maar er kwam niks uit. Ik nam een slokje water en het ging wel weer. Op de gang draaide ik mijn hoofd in de richting waar ik naartoe moest lopen, maar dat ging niet goed. Het werd helemaal zwart voor mijn ogen en ik kon niks meer zien. Ik riep gelijk naar mijn moeder dat het niet goed ging. Zij is meteen naar beneden gerend, maar het was al te laat: mijn benen hielden mijn lichaam niet meer en ik ben na een paar stappen door mijn benen heen gezakt.

Omdat ik een afspraak had bij mijn huisarts zijn we daar eigenlijk vrijwel direct naar toe gegaan. Ik heb nooit geweten dat er zoveel hobbeltjes en kuiltjes in de wegen zaten, elk hobbeltje en kuiltje voelde ik in mijn nek. De huisarts heeft eerst een aantal testen gedaan, maar daarna stuurde hij mij gelijk door naar de spoedeisende hulp.

Hoe het verder ging, lees je de volgende keer.

Chloë, december 2011