De definitieve uitslag (19)

De vorige keer kreeg Chloë een berichtje van haar moeder dat ze om 9 uur op de poli neurologie moesten zijn. Ze bleef vrij rustig. Chloë had wel veel last van haar oog, waardoor ze nog maar weinig zag.

De neuroloog vertelde dat hij had gekeken en een extra vlekje had gezien in mijn hersenen. Toen hij hoorde van mijn oog, wist hij dus eigenlijk al genoeg. De diagnose was duidelijk: ik heb officieel MS. Ik moest gelijk huilen. Natuurlijk was het een klap, maar ik denk dat ik het ergens wel aan had zien komen. Zo vaak heeft een stemmetje in mijn hoofd gezegd dat het zo was, maar daar wilde ik niet naar luisteren.

Maar goed, MS dus. Ja en nu? Wat is nu de bedoeling? Wat gaan we doen? Gaat het weg? Kan het ooit nog weggaan? Zo veel vragen in mijn hoofd, maar ik kon ze niet uitbrengen. ik kon alleen nog maar luisteren. Nou ja, voor zover je het luisteren kon noemen, want met mijn gedachtes zat ik heel ergens anders. Ergens in een veilige wereld. Het voelde fijn om daar te zijn met mijn gedachtes.

De neuroloog wilde toch nog even naar mijn oog kijken. Gewoon voor de zekerheid. Auw, daar was het lampje weer, zo pijnlijk. Ik moest knipperen als hij in mijn oog scheen, ook al probeerde ik van niet. Ik moest mee naar de gang om wat kijktestjes doen. Terug in de kamer zei hij: “Je hebt met rechts nog maar 15% zicht.” WAT? 15%? Dat kan niet. Dan ben ik bijna blind aan 1 oog!

Zoveel gedachtes en ik kon niks uitbrengen. Alleen de vraag: “Wat nu verder?” Toen kwam toch het bericht waar ik bang voor was, maar gerust voor was gesteld dat het niet zou gebeuren: een nieuwe prednisonkuur. Waarom? Omdat ze de ontsteking die op mijn oogzenuw zit, willen verkleinen. Ze hopen mijn zicht er beter mee te krijgen. Ook al zou het nooit meer 100% worden. Ik wilde het wel, want ik wil weer gewoon meer zicht met rechts. Zoals nu is het niet vol te houden.

De neuroloog ging meteen bellen of er een plekje was op de afdeling. Dat was voor mij het moment om het slechte nieuws te vertellen aan mijn vriend. Het deed me pijn toen de telefoon overging. Toen ik zijn stem hoorde, brak ik even. Ik kon echt even niet stoppen met huilen. Daarna heb ik rustig verteld wat ik nog had onthouden van wat de neuroloog verteld had. Prednisonkuur, weekend in het ziekenhuis, medicijnen. Dat was het wel, dacht ik. In ieder geval de belangrijkste dingen had ik verteld.

Terug in de wachtkamer kwam de neuroloog met goed en slecht nieuws: er was nog plek op de afdeling. En daar begonnen we weer. Weer de molen in. Kom maar op! Ik kan jou wel aan, stomme MS. Ik ga het van je winnen!

Volgende keer vertel ik verder.

Chloë, december 2012