Wat doet een drukke tijd met mijn lichaam? (14)

De vorige keer vertelde Chloë dat ze door haar been was gezakt. Ook moest ze haar krukken weer gebruiken. Ze maakte zich vooral zorgen dat ze niet mee kon doen met de toneeluitvoering. Daar hadden ze hard voor geoefend. Ze hoopt dan ook dat haar neuroloog geen behandeling voorstelt. De neuroloog belde naar Chloë.

Hij had een telefonisch spreekuur, maar ik moest onmiddellijk langskomen. Hij vertrouwde het niet. We vertrokken direct naar het ziekenhuis.

Eenmaal daar werden we naar binnen geroepen. Hij vroeg wat er was gebeurd dus ik heb het hele verhaal uitgelegd aan hem. Hij vond het wel vreemd en ging weer allemaal verschillende testen bij me doen. Ook ging hij de spierkracht in mijn been testen. Deze waren allemaal goed, dus hij vond het heel erg raar dat ik wel door mijn been heen zakte. Ik moest nog wat looptesten doen en proberen te hinkelen. Rechts ging dit goed, maar met links kon ik niet omhoog komen.

Toen hij alle testen had gedaan, gingen we praten. Hij vroeg of ik het druk had gehad de afgelopen tijd. Ik vertelde dat ik 4 dagen in de week stage loop en dat ik ook toneel en fysio erbij had. Dus ik had het inderdaad best wel druk. Hij zei dat hij het nu nog niet nodig vond om een nieuwe kuur te doen omdat hij niet kan zeggen waar het vandaan komt. Ik vertelde dat ik dat weekend de uitvoeringen had van mijn toneel. Hij zei dat het misschien wel door de stress kon komen. Door de zenuwen van toneel.

We zouden het weekend afwachten en kijken hoe het verder zou gaan na het weekend. Als het maandag nog niet goed was, moesten we weer bellen. Toen kwam voor mij de belangrijkste vraag: ‘Mag ik mijn uitvoeringen spelen?’ Gelukkig zag hij daar geen probleem in. Ik moest alleen wel op mijn been letten en als ’t nodig was met mijn kruk op het podium. Maar eigenlijk wilde ik dat niet. ‘Nee dat kan niet, dat past niet bij mijn rol’, dacht ik.

Die avond had ik de generale repetitie van toneel. Ik heb alles verteld aan iedereen. Ze schrokken allemaal heel erg. Mijn regiseuze heeft gezegd dat ik lekker rustig aan moest doen. Toen was ik aan het praten met mijn nicht, die bij mijn in de toneelgroep zit. Ze vroeg aan me: “Zullen we even knuffelen?”

Toen brak ik. Alles kwam er in 1 keer uit. “Ik wil dit niet meer!”, zei ik huilend. “Ik wil dat alles stopt, dat het in 1 keer helemaal weg is en ik alles weer normaal kan doen!” Gelukkig troostte ze me heel erg en hebben we heel lang geknuffeld en ik uitgehuild op haar schouder. Mijn regiseuze kwam naar me toe. We hebben gepraat en ze zei: “De keus is aan jou. Als jij wilt spelen, gaan we spelen. Wil jij het niet, doen we het niet.”

De volgende keer vertel ik verder.

Chloë, augustus 2012