Ik kan mijn ei niet kwijt (23)

We zijn nu weer een tijdje verder. En het gaat wel iets beter. Ik heb een gesprek gehad met een revalidatie arts. Zij neemt alles in behandeling en dan gaat ze kijken wat ze voor me kan betekenen. Er kan alleen wel een tijd overheen gaan, maar we wachten wel af.

Op school gaat het helemaal niet zo lekker. Ik zit in het 2e jaar van het MBO en moet ook stage lopen. Maar nu willen ze dat ik op een kinderboerderij stage ga lopen. Twee keer per dag 2 uur staan en lopen! Dat is toch niet vol te houden voor iemand met MS? Denk even na. “Ja, maar je gaat het gewoon doen en als het niet gaat, dan gaan we wel even rond de tafel zitten,” zeggen ze dan. Ja, wat helpt mij dat?

Oh ja, en ik moet prioriteiten stellen… Ik moet stoppen met werken. Nou, bekijk het lekker! Ik ben 17 en op mijn leeftijd hoor je lekker je eigen geld te verdienen en uit te gaan en dergelijke. Uitgaan gaat niet bij mij, maar het werken wel. Dat is kassawerk, dus dat is gewoon de hele dag zitten.

Door al dat gedoe op school komt alles zo erg naar boven. Al mijn frustraties. Ik gooi alles er op een rare manier uit, dat weet ik ook wel. Maar ik zit in mijn verwerkingsperiode. In mijn ogen begrijpt en ziet niemand dat. Ja, mijn vriend ziet het gelukkig. Met hem kan ik er ook wel over praten, maar ik kan bij hem ook niet alles kwijt. En precies hetzelfde geldt voor mijn ouders.

Ik voel me er zo ontzettend schuldig over, want ik ben af en toe echt niet te genieten. Ik word dan boos om iets heel kleins en schiet snel in de stress. Maar dit komt allemaal omdat ik mijn ei nergens kwijt kan. Mijn hoofd kan niet leeg. Ik krijg het niet voor elkaar! Er speelt zoveel in mijn hoofd. Ik zou het zo graag aan mijn ouders, vriend en familie en hier op papier voor jullie willen zetten, maar het gaat niet. Het lukt me echt niet.

Ik heb ook een gesprek gehad met een vriendin. Zij heeft ook een ziekte en had het eigenlijk nog nooit zo bekeken, maar wij maken eigenlijk precies hetzelfde mee. We zijn jong, hebben iets chronisch, hebben onze mindere momenten, kunnen ons ei niet kwijt, zijn bang, zijn onzeker en noem maar op.
Ik zal even heel eerlijk zijn; ik weet niet wat ik moet, ik weet niet hoe ik dit kan, ik weet niet hoe ik het een plekje moet geven.

Kortom, ik zit er best wel weer doorheen…

Chloë, april 2013