Eindelijk op vakantie (16)

Na deze beslissing ben ik op vakantie gegaan. Eerst 3 weken met mijn vriend, ouders en broertje naar Italië. Het was een heerlijke vakantie en ik heb ontzettend genoten. Alles ging ook goed daar. Tot een keer op een dinsdag. Ik ging met mijn moeder naar de Lidl fietsen voor wat boodschapjes. Het was wel een aardige tocht. Twee steile heuvels op. Toen we terugkwamen, ben ik even gaan zitten om uit te rusten. En toen wilde ik wat drinken voor mezelf pakken uit de voortent, maar dat ging even goed fout. Mijn benen vonden dit geen goed idee en gaven het op. Oftewel ik zakte erdoorheen.

En daar lag ik dan weer op de grond. Iedereen schrok en ze wisten niet wat ze moesten doen. Het eerste wat ik zei toen ik een beetje uitgehuild was, was: “Ik ga hier nooit meer fietsen!” Toen moest iedereen wel lachen. Mijn vriend heeft die avond heel goed voor me gezorgd en gewoon zoals altijd heel erg goed op me gelet. Maar dat deden mijn ouders ook wel. De rest van de vakantie was heerlijk en ik heb er ontzettend van genoten. Ik had het wel even nodig, er even tussen uit.

Eenmaal terug uit Italië was het snel alles uitpakken en wassen want ik ging twee dagen later weer met een aantal vrienden op vakantie. Lekker een weekje naar Limburg met zijn allen. Toen we op maandag aankwamen was het uitpakken, boodschappen doen en eten. Dus niet veel gedaan die dag. Dinsdag hadden we besloten dat we ’s avonds met z’n allen een stukje gingen lopen in het bos. Dus zo gezegd zo gedaan, we gingen lopen. We moesten wel steeds stoppen voor mij. Ik had zoiets van: liever het zekere voor het onzekere.

We waren ondertussen voor de 4e keer gestopt. Toen gingen we weer verder. Nog geen 100m van de laatste stopplek af gaven m’n benen het op en ging ik er alweer doorheen. Vrienden renden naar me toe en hebben me naar de zijkant van de weg getilt. Iemand is een auto gaan halen om me sneller bij het huisje te krijgen. Eenmaal in de auto duurde het voor mijn gevoel zo lang voordat we bij het huisje kwamen. Het was nu wel iets erger dan de voorgaande keren. Mijn linkerbeen deed helemaal niks meer. Hij had geen kracht en geen gevoel meer. Dit is 2 dagen zo gebleven. Daarna kwam er wel weer wat beweging in. Wat vrienden hadden een rolstoel voor me geregeld bij de receptie zodat ik wel gewoon overal mee naar toe kon.

Die keer in Limburg ben ik dus echt heel erg geschrokken. Vooral omdat het 1.5 week heeft geduurd voordat alles weer goed was en ik weer normaal kon lopen. Niet alleen de vrienden met wie ik op vakantie was, waren geschrokken. Ook mijn vriend, die in Frankrijk zat op dat moment en mijn ouders, die thuis waren en dus ook niks konden doen.

Volgende keer vertel ik verder.

Chloë, september 2012