Het gesprek bij de mentor (12)

Ongeveer een maand geleden had Chloë een vervelend gesprek met haar mentor gehad. Haar mentor vond dat ze wat positiever moest zijn in de lessen en dat ze een bepaalde houding had. Die woorden maakten haar erg verdrietig. Gelukkig kon ze veel steun vinden bij haar vriendinnen. De week na het gesprek heeft haar mentor de drie vriendinnen één voor één uit de les gehaald. Chloë vertelt wat de mentor tegen hen heeft gezegd en wat er daarna gebeurde.

De mentor heeft tegen alle 3 vriendinnen ongeveer hetzelfde gezegd. Het begon met de vraag of mijn vriendinnen wisten waarom ze daar zaten. Mijn mentor vroeg wat er was gebeurd die dinsdag. Een vriendin heeft toen gezegd: “Nou, u had een gesprek met Chloë en u had gezegd dat ze niet positief was enzo. Ikzelf en meerdere vinden van wel. Want ze is er altijd zodra het kan. Sporten kan ze gewoon nog niet, maar ze komt wel.” Het is echt fijn om te horen hoe mijn vriendinnen voor me opkomen. Mijn mentor heeft mijn vriendinnen een schuldgevoel aan proberen te praten. Ze zei telkens dingen zoals: “Ja jammer dat je er niet was!” of “Het was een hele belangrijke les, dus het is wel jammer dat je de informatie nu niet hebt meegekregen.” Waarop al mijn vriendinnen hebben gezegd dat ze mij boven de les verkozen. En daar reageerde mijn mentor dan weer op met dat ze dat een goede eigenschap vond maar dat ze wel een toets hadden gemist nu. En dat het voor hen wel consequenties had, maar voor mij niet.

Ze heeft gezegd dat het alleen maar feedback was. En dat ze dat bij iedere leerling zou doen. Ze wil mij niet anders behandelen dan anderen. Dat wil ik zelf ook niet, maar het is wel lastig om dan te horen dat het alleen maar feedback was. Mijn vriendin heeft toen gezegd dat ik ook niet anders behandeld wil worden maar dat een beetje begrip tonen toch niet teveel gevraagd is? En dat er verschil zit in feedback, want als het gaat over ‘doe beter je best want je doet niks’, is het makkelijk te accepteren. Maar ‘stel je positiever op’, terwijl je een chronische ziekte hebt, is veel moeilijker te accepteren. Dat raakt je gewoon veel meer, want je kiest er niet voor. Waarop mijn mentor weer heeft gezegd: “De 1 pakt feedback beter op dan de ander en je hebt tranen en tranen.” Toen was die ene vriendin erg pissig geworden en heeft gezegd: “Ja en Chloë had echte tranen! Zoiets raakt je gewoon als je chronisch ziek bent en je krijgt zoiets te horen, terwijl je zo erg je best doet voor alles. Ik vind haar wel positief, ondanks alles. Natuurlijk heeft ze wat mindere momenten, maar die heeft iedereen.”

Ik ben zo blij met mijn vriendinnen. Het is zo fijn om te weten hoe erg ze achter je staan en met je meeleven. Met mijn mentor ben ik niet meer zo blij en ik denk ook niet dat dat nog gaat veranderen. Ik had samen met mijn ouders een afspraak met mijn mentor en een teamleider van school. De dag van het gesprek werd mijn vader gebeld dat het gesprek niet doorging omdat mijn mentor ziek naar huis was gegaan. En ze zou zelf bellen om een nieuwe afspraak te maken.

Over een maand vertel ik weer verder.

Chloë, juni 2012