Hoe gaat het nu met Chloe? (27)

Het is ondertussen al een tijdje 2016 en de Wereld MS Dag zit eraan te komen. Op deze dag wordt er over de hele wereld aandacht gevraagd voor MS in de hoop dat er meer geld voor onderzoeken komt. Daarom leek het mij een goed idee om een stukje te schrijven en te vertellen hoe het met me gaat. Een korte samenvatting van mijn afgelopen jaar:

Vorig jaar juni ben ik afgestudeerd aan mijn MBO 4 opleiding. Na al het gezeur was ik eindelijk van die school af! Toen heb ik heerlijk genoten van mijn zomervakantie, want ik had ook tijdelijk geen baan meer. Ik was wel aangenomen voor een nieuwe baan: serveerster bij de Délifrance. Ik zou in september 2015 beginnen voor 32 uur in de week.

Toen ik in september ben begonnen met werken, hebben we mijn contract al snel teruggezet naar 28 uur, omdat het toch wat te zwaar voor me bleek te zijn.

In september was ik na twee jaar ook eindelijk geslaagd voor mijn rijbewijs! Dit was ook een hele opluchting en ik kreeg een soort vrijheid, ook al had ik nog geen eigen auto. Het was fijn voor mijn werk, omdat dit aan een snelweg lag en je er dus alleen maar met de auto kon komen. In december heb ik mijn eigen autootje gekocht! Hij rijdt superfijn en ik ben er heel erg blij mee.

Begin december ben ik geopereerd aan mijn pols. Er zat een ganglion in, een soort blaasje met vocht erin. Die hebben ze weg moeten snijden. Daardoor kon ik mijn hand dus een tijdje niet bewegen en kon ik ook even niet werken. Vóór de Kerst kon ik weer aan de slag, maar dat duurde niet lang. Halverwege januari was het weer zover… mijn linkerbeen hield ermee op en hij hield mijn lichaam niet meer. Hoppa, kuurtje… Deze keer moest ik in het ziekenhuis blijven, omdat ik al een tijd niet meer onder controle in het ziekenhuis had gelegen tijdens een kuur. Doordat ik moeilijk te prikken ben, moest het infuus constant blijven lopen, zodat mijn ader niet zou dichtslibben.

Met mijn werk had ik afgesproken dat ik sowieso drie weken uitgeroosterd zou worden en dat we daarna verder zouden kijken hoe het ging. Ik begon met revalideren, maar na die drie weken ging het helaas nog niet goed. De revalidatiearts zei dat ik alleen maar twee uur per dag zittend werk mocht doen. Dit is een maand goed gegaan, maar toen werd alles bij elkaar (het revalideren, aanwezig zijn op het werk, reizen naar het werk) teveel en mocht ik van mijn revalidatiearts helemáál niet meer werken en moest ik me volledig focussen op mijn herstel. Toen ik dit doorbelde naar mijn manager zei ze: “Chloë, ik hoop dat je begrijpt dat ik dit een beetje raar vind. Eerst kan je na drie weken weer komen, daarna mag je opeens maar twee uur per dag zittend werk doen en nu mag je helemaal niet meer werken.” Dit raakte me best wel en ik had het idee dat ik niet begrepen werd.

Ondertussen was het eind februari en had ik een gesprek gehad met mijn oude werkgever, ik mocht daar terugkomen! Begin maart heb ik mijn ontslag ingediend bij de Délifrance. En zo kon ik dus weer beginnen bij de Praxis.

Ik was nog steeds aan het revalideren en het ging het nog niet goed. Mijn been was niet goed genezen van mijn kuur, waardoor mijn knie met lopen op slot schoot en weer terug klapte en de kracht was ook nog ver te zoeken.
Met heel veel training en revalidatie gaat het nu beter. Kleine en korte afstanden kan ik goed lopen zonder dat mijn knie raar doet. Helaas zit ik voor lange dagen en afstanden vast aan een kniebrace. Ik vind het jammer dat ik een hulpmiddel nodig heb, maar ik ben heel erg blij met wat hij doet. Ook al was ik in het begin bang dat dit het begin van de achteruitgang was.

Zo zie je maar, met veel trainen en heel veel wil (ook al zit je er totaal doorheen) kom je er wel!

Ik wens dat de Wereld MS Dag heel succesvol wordt en dat er veel geld komt voor onderzoek naar MS. Hoe fijn zou het zijn als mensen met MS niet meer hoeven te revalideren…!