Hoe kan ik mijn gevoelens uiten? (4)

Na het gesprek mocht ik naar huis. Dit was gelukkig wel weer een opluchting. De week erna zou ik beginnen met de revalidatie, maar dit werd pas na 2 weken. Toen ik thuis kwam, hadden mijn ouders de woonkamer speciaal voor mij verbouwd. Er stond een tuinbed in de woonkamer waar ik op kon liggen en slapen zodat ik niet elke keer naar boven hoefde als ik wilde slapen. Dit was wel echt super relaxed. Maar na een week had ik dat ook al wel weer gehad.

De zaterdag nadat ik uit het ziekenhuis kwam, ben ik met mijn ouders en broertje naar Rotterdam gegaan. Lekker een dagje met z’n vieren. Toen we om een uur of 3 weer thuiskwamen, was ik helemaal verrot. Ik dacht: ‘Hoe kan dit? Ik heb alleen maar in de rolstoel gezeten!’ maar het zal de drukte om me heen wel zijn geweest denk ik. Dat was heel moeilijk om te begrijpen, dat ik zo snel zo moe was. Ik heb gegeten en toen ben ik als een blok in slaap gevallen. Toen zijn wij ’s avonds met zijn vieren uit eten gegaan. Daarna thuis een film gekeken. Toen ben ik lekker naar bed gegaan. Het was een geslaagde dag.

In de weken dat ik thuis lag, heb ik heel veel bezoek gehad. Zoveel kaarten en cadeautjes gekregen. Dit was natuurlijk super fijn om allemaal te krijgen en te weten dat er zoveel mensen met je meeleven. Ik ben 3 weken niet naar school geweest (daar zat de herfstvakantie ook bij). En bij de revalidatie was ondertussen nog iets gekomen: Bewegingsagogie. En zo had ik dus 4 dagen in de week revalidatie.

Ziekenhuis in ziekenhuis uit. Hoe ik me in het begin gevoeld heb, kan ik niet beschrijven. Maar ik liet het aan niemand merken. Ik voelde me rot, machteloos, ik kon niks. Ik wilde dit niet meer. Ik wilde weg, ver weg van hier en deze ziekte. Mijn ouders hebben het heel moeilijk gevonden dat ik niks liet merken van mijn gevoelens. Dit snap ik natuurlijk wel, maar ik kon het niet en ik wilde het niet. Ik wilde andere mensen niet met mijn problemen opzadelen. Dat klinkt natuurlijk heel raar omdat je ouders natuurlijk altijd voor je klaarstaan. Maar toch vertelde ik niks. Niet aan mijn ouders, niet aan mijn vrienden. Gewoon aan niemand.

Uiteindelijk heb ik door middel van een monoloog, die ik voor toneel moest schrijven, mijn gevoel getoond. Ik merkte dat ik dit fijn vond. Gewoon alles lekker van me afschrijven. Niet vertellen maar schrijven. Dat is wat mij heel erg helpt.

Volgende keer schrijf ik verder.

Chloë, januari 2012