Nooit meer beter (22)

Chloë vertelde de vorige keer: We hadden een leuke en gezellige avond, maar in mijn hoofd ging het nog steeds niet goed. Ik heb zo vaak gezegd tegen mijn vriend dat ik de klap wilde hebben. Alle boosheid en al mijn verdriet eruit. Want echt van binnen ging het niet goed met me. Ik voelde het aan alles. Ik was niet meer mezelf. De MS heeft me gewoon helemaal veranderd.

Tegen het einde van de vakantie ging het helemaal niet meer goed met me. Alles moest gaan zoals ik wilde en als dat niet zo ging, werd ik ontzettend kwaad. Op een dag werd ik gebeld door mijn werk dat ik had moeten werken en dat ik dus nu moest komen. Ik werd boos omdat het niet ging zoals ik wilde. Toen ik thuis kwam uit mijn werk had ik nog heel erg ruzie met mijn ouders om niks eigenlijk. Op een gegeven moment was ik zo kwaad dat ik keihard mijn telefoon op de grond heb gegooid, kapot…

Nu kon ik mijn vriend dus ook niet meer bellen. Ik heb een andere telefoon gepakt en daar mijn simkaart in gedaan. Ik belde mijn vriend op en toen ik zijn stem hoorde brak ik. Ik kon alleen nog maar huilen en ik had zoveel spijt van wat ik had gedaan vlak ervoor. Na het bellen ben ik naar beneden naar mijn ouders gelopen, die waren ook nog boos op mij. Ik ben op mijn knieën gevallen en begon keihard te huilen en daar was ’t: ‘IK WORD NOOIT MEER BETER!’ huilde ik er keihard uit. Dat raakte mijn ouders wel heel erg en ze begonnen ook te huilen. Ze waren toch wel heel erg blij dat ik er nu eindelijk iets over had gezegd. En bij mij? Bij mij luchtte het heel erg op.

Na dit alles heb ik nog heel veel gesprekjes gehad en ik heb besloten voor mezelf dat ik met een professioneel iemand wil praten. Ik ben gaan inzien dat ik het niet alleen kan, wat ik wél dacht. Ik heb iemand nodig die alles uit me trekt, en dat al mijn stress weg is. Want beter word ik echt niet meer. Het ging eigenlijk heel erg goed met me na het incident. Ik voelde me goed en ik was weer blij. Ik ben gaan praten met het nichtje van mijn moeder. Zij heeft ook MS en weet dus goed wat ik door maak. Dit gesprek is zo fijn voor mij geweest, gewoon iemand die weet hoe het is. Iemand die begrijpt hoe het is als je met je krukken loopt en mensen hoort fluisteren ‘ze kan gewoon lopen, waarom die krukken dan?’. Dit heeft mij ook heel erg geholpen. Ik weet dat ik er niet alleen voor sta en dat iedereen er voor me is.

In deze tijd kwam er een liedje van Racoon uit, Oceaan. Door het nichtje van mijn moeder ben ik dus even heel goed naar de tekst gaan luisteren. En het klopt wel heel erg. Het refrein:

Een oceaan om in te vluchten
Nooit jaloers te hoeven zijn
Liefde om je hart te luchten
Een oceaan
Hoe lekker zou het zijn

Inderdaad hoe lekker zou het zijn? Gewoon weg van alles en niks meer hebben…

Klik hier om Oceaan van Racoon te beluisteren op Youtube.

Chloë, maart 2013