Onbegrip doet heel veel pijn (8)

Eenmaal weer thuis heb ik een week lang veel last van de kuur gehad. Ik had het de hele tijd ijskoud en daarna weer bloedheet. Ik had nog steeds die vieze smaak in mijn mond en was heel moe. Ik werd ook misselijk en had hoofdpijn. Na 3 dagen had ik er echt geen zin meer in, want ik sliep echt heel slecht. Ondertussen stond ook weer een nieuwe MRI scan gepland. Maar eerst ben ik met vriendinnen nog lekker een dagje naar Leiden geweest.

Daar was een festival op het plein. Wat wel pijn deed, was dat allemaal mensen naar me keken. We stonden tussen de mensen. Terwijl we naar voren liepen, zeiden mensen: “Hm, die loopt alleen maar met krukken zodat ze zo snel mogelijk vooraan komt. Want kijk maar, ze kan gewoon op beide benen lopen en staan!” Toen ik dat om me heen hoorde, deed het zo’n pijn! Ik wilde huilen maar ik hield me groot. Ik moest en zou niet laten merken dat ik me aangesproken voelde. En op het station toen we terug gingen richting huis riep er weer iemand: “Aanstelster! Je kan gewoon lopen!” Weer liet ik niks merken, maar dat deed ook weer pijn.

Verder heb ik met mijn familie nog heerlijk gegeten. Toen had ik echt een fijn gevoel. Ik dacht echt even niet aan m’n ziekte. Dat was zo fijn. Maar zo snel als dat voorbij was, zo snel kwam het allemaal weer terug. “Nog 2 dagen tot de MRI”, dacht ik.

Toen was het zover. Om kwart voor 3 had ik de afspraak staan. Ik werd naar binnengeroepen. Ik heb een half uur in de scan voor mijn hoofd gelegen. Daarna hebben ze in 3-5 minuutjes even dat apparaat omgebouwd en toen kon ik nog 25 minuten voor m’n ruggenmerg gaan liggen. Ik ben dus in totaal ongeveer een uur bezig geweest. Ik dacht bij mezelf: “Nou, als ze nu niks kunnen vinden, weet ik het ook niet. Nog 2 weekjes wachten. Dan heb ik de uitslag.”

Nou, die 2 weken waren een hel! Het duurde zo lang voor het eindelijk zover was. Ik kwam moeilijk in slaap ’s avonds en ik voelde me echt slecht. Wat er in m’n hoofd omging was zoveel. Maar voornamelijk angst ging door mijn hoofd. Hetgeen dat ook heel erg door mijn hoofd ging was: “Wat nou als ik MS blijk te hebben? Dadelijk raak ik mensen kwijt in m’n leven vanwege die rotziekte! Ik wil niemand kwijt!”

Volgende keer vertel ik verder.

Chloë, maart 2012