Van onderzoek naar behandeling (2)

Bij de huisarts had ik nog de uitslagen gekregen. Alles was positief maar hij wist nog niet of ik de ziekte van Lyme had. Eenmaal bij de spoedeisende hulp ging alles ontzettend snel. Ik zat met nog een meisje in de wachtkamer. Toen zij naar binnen werd geroepen, ging ze naar een behandelkamer en naar een 2e wachtkamer. Ik dacht gelijk: “Nee, ik wil liggen. Ik wil niet nog langer in deze ziekenhuis rolstoel zitten met mijn pijnlijke nek!” Gelukkig hoefde dat ook niet. Toen ik naar binnen werd geroepen, moest ik eerst naar een behandelkamer om te vertellen wat er aan de hand was. Ik moest gelijk op een bed gaan liggen.

Na ongeveer een half uur kwam de neuroloog me opzoeken. Daarna hebben ze wat testen bij me gedaan. Ik moest een MRI-scan laten maken van mijn nek. Daar mocht ik gelukkig onder na nog ongeveer een half uurtje wachten. Toen ik eronder lag, zaten mijn ouders op de gang. Ze zagen, terwijl in onder de scan lag, heel veel mensen naar binnen lopen. Eigenlijk wisten ze dus al gelijk dat het niet goed zou zijn.

Ik moest weer terug naar het bed op de spoedeisende hulp. Toen kwam de neuroloog. Hij vertelde me dat het niet goed was. Ik had ontstekingen in mijn ruggenmerg en dat ik het weekend sowieso moest blijven. Ik schrok hier heel erg van en barstte in tranen uit. Het zieligste vond ik het nog voor mijn oma. Want we zouden dat weekend op familieweekend gaan. De neuroloog zei dat ik een hele zware prednison kuur zou krijgen. De normale dosis is 10 tot 20 mg., maar ik zou drie dagen lang 1 keer per dag 1000 mg. krijgen via het infuus. Ik zou ook een ruggenprik krijgen zodat ze mijn hersenvloeistof konden testen. En maandag zou ik een MRI-scan van hersenen krijgen.

Na 4 uur op de spoedeisende hulp mocht ik naar een kamer. Gelukkig lag ik alleen op een kamer. Iedereen was heel erg geschrokken dat ik in het ziekenhuis lag. Om ongeveer half 3 kreeg ik mijn ruggenprik. Het viel op zich wel mee met de pijn: alleen toen ze tussen mijn ruggenwervels zaten, deed pijn. Er werden twee buisjes met hersenvloeistof afgenomen. Om 3 uur kreeg ik mijn eerste prednison kuur.

Ik had niet verwacht dat de kuur zoveel bijwerkingen gaf. Ik kreeg het tijdens de kuur echt ontzettend heet en kreeg hele erge hartkloppingen. “En dit moet nog twee dagen zo!” dacht ik bij mezelf. De rest van de dag heb ik heel wat bezoek en cadeautjes gehad. Ik wilde ’s avonds toen mijn bezoek weg was heel graag even douchen. Alleen dit ging niet zo makkelijk als ik gehoopt had. Doordat ik geen kracht meer in mijn linkerarm en –been had, kon ik niet zelf douchen. Gelukkig waren er hele lieve zusters die mij hierbij hielpen. Alle zusters waren gelukkig ontzettend lief en ik kreeg heel veel aandacht.

De volgende keer vertel ik verder.

Chloë, december 2011