Chloë is 17 jaar en heeft een heel normaal leven. Tot eind 2011: ze krijgt rare lichamelijke klachten. Een jaar later hoorde ze, na veel onderzoeken en onzekerheid, dat ze MS heeft. Lees hier haar verhalen.

Aan de beurt voor de MRI-scan (18)

De vorige keer vertelde Chloë: Toen de neuroloog er was, hebben we gepraat en hij vroeg waar ik bang voor was. Ik zei: "Dat ik weer in het ziekenhuis moet liggen en weer zo'n stomme prednisonkuur krijg."

Terug naar school (17)

Na de vakantie was het weer tijd voor school. Met de hoop dat het beter was dan vorig jaar gingen we er allemaal heen. We waren nu nog maar met zijn achten in plaats van 21 waar we vorig jaar mee begonnen.

Eindelijk op vakantie (16)

Chloë heeft besloten om met een psycholoog te gaan praten. Ze hoopt dat ze daardoor beter over haar gevoelens kan praten. Eerst vertelt Chloë over haar vakantietijd.

Wel of geen toneeluitvoering? (15)

Chloë maakte zich vooral zorgen dat ze niet mee kon doen met de toneeluitvoering. Ze hoopt dan ook dat haar neuroloog geen behandeling voorstelt. Na het weekend en dus na de toneeluitvoering zouden ze overleggen.

Wat doet een drukke tijd met mijn lichaam? (14)

De vorige keer vertelde Chloë dat ze door haar been was gezakt. Ook moest ze haar krukken weer gebruiken. Ze maakte zich vooral zorgen dat ze niet mee kon doen met de toneeluitvoering. Daar hadden ze hard voor geoefend.

Wat als mijn benen niet meer willen? (13)

Chloë vertelde de vorige keer wat de mentor tegen haar vriendinnen had gezegd. Bovendien vertelde ze hoe blij ze is met haar vriendinnen en hoezeer ze met haar meeleven.

Het gesprek bij de mentor (12)

Ongeveer een maand geleden had Chloë een vervelend gesprek met haar mentor gehad. Haar mentor vond dat ze wat positiever moest zijn in de lessen en dat ze een bepaalde houding had. Die woorden maakten haar erg verdrietig. Gelukkig kon ze veel steun vinden bij haar vriendinnen.

Verder met mijn leven (11)

Het is ondertussen mei nu ik dit schrijf. Gelukkig ben ik al een tijdje klaar met mijn revalidatie. Het gaat allemaal ook heel goed. Ik fiets weer stukken en ik loop zonder krukken.

De definitieve uitslag… of toch niet? (10)

Ik heb die nacht bijna niet geslapen. Ik lag alleen maar te piekeren. Er gingen allemaal gedachtes door me heen. Zoals: Wat nou als ik MS heb? Maar ik moest er niet teveel aan denken, want dan kon ik helemaal niet meer slapen.

Angst voor het onbekende (9)

Met al die gedachtes ben ik elke avond moeilijk in slaap gevallen. Ik was zo bang. Ik wilde dit niet meer! 'Ik wil geen onzekerheid meer. Snap dat dan!!!', kon ik alleen maar denken.

Dit vind je misschien ook interessant...

Laatste nieuws

Back To Top