Van prednison naar copaxone (21)

Chloë vertelde de vorige keer, na haar prednison behandeling: “Ik moest mezelf gaan prikken. Man, wat zag ik daar tegenop. Hoe kan ik mezelf nou gaan prikken? Dat durf ik echt niet! Ik haat naalden. Ik kan er echt niet tegen als ik een naald in me zie gaan en dan moet ik nu zelf een naald in me zetten?! Echt niet!”

Het was zover. De dag dat de copaxone verpleegkundige zou komen. Ik was ontzettend bang, maar ik moest me eroverheen zetten. Toen ging de bel. Daar zal je haar hebben. Ik durf niet… We gingen eerst rustig zitten en praten over van alles. Ze stelde me heel erg op mijn gemak en dat was wel fijn.

We hebben heel vaak geoefend om te prikken. Handmatig en met de Autoject; het apparaat dat de copaxone in me spuit. En toen was het tijd om het echt te gaan doen. Wat wil ik? Autoject of handmatig? Tja, handmatig durf ik echt niet hoor. Dus ik neem lekker de Autoject! Maar toen zeiden mijn vader en de copaxone verpleegkundige dat ik het nu juist handmatig moest doen, omdat de verpleegkundige er nu nog bij was. Nou daar gingen we dan…

Ik was blij toen ik klaar was! Het ging super goed. Ik had alleen een wat branderig gevoel op mijn huid, maar dat zou voorlopig ook nog wel blijven.
Yes, nu kan ik uitkijken naar de vakantie! Lekker naar Disneyland Parijs, met mijn vriend en nog 2 vrienden van ons. Eindelijk was het zover. Tijd voor Disney! Als alles maar goed gaat met mijn lichaam. Laten we het hopen. Anders heb ik altijd nog mijn krukken bij me.

Ik heb het zo naar mijn zin gehad in Disney. En beter nog, alles is goed gegaan. Ik heb het 3 dagen volgehouden om op mijn benen te staan en te lopen. Maar de laatste avond was het wel een beetje op. Mijn lichaam werd moe en alles ging langzamer.

Terug uit Disney was het tijd voor kerst. Een lekker kerstdiner met mijn familie, met cadeautjes. Een leuke en gezellige avond dus. Maar in mijn hoofd ging het nog steeds niet goed. Ik heb zo vaak gezegd tegen mijn vriend dat ik de klap wilde hebben. Alle boosheid en al mijn verdriet eruit. Want echt van binnen ging het niet goed met me. Ik voelde het aan alles. Ik was niet meer mezelf. De MS heeft me gewoon helemaal veranderd.

Maar nu was het gewoon tijd voor een gezellig familiediner en 2e Kerstdag een gezellig etentje met de andere kant van de familie.

Na de kerst voelde ik me eigenlijk helemaal niet goed. Ik wilde niks, had nergens zin in, en was gewoon echt niet mezelf. En volgens mij merkte iedereen dat wel aan me. Ik heb er geen zin meer in. Ik wil dit echt niet meer. Maar ja, ik kan er niks meer aan veranderen. Ik heb MS en niks kan daar nog verandering in brengen.

Chloë, februari 2013