Prednison in het ziekenhuis (20)

De vorige keer vertelde Chloë: “Toen kwam toch het bericht waar ik bang voor was, maar gerust voor was gesteld dat het niet zou gebeuren: een nieuwe prednisonkuur. Waarom? Omdat ze de ontsteking die op mijn oogzenuw zit, willen verkleinen.”

Eenmaal op de afdeling was het wachten tot mijn infuus werd geprikt. Ik lag gelukkig niet alleen, maar met nog 3 meisjes. Diezelfde dag mochten 2 nog naar huis. Het laatste meisje bleef nog tot en met maandag. Ik gelukkig maar tot en met zondag. Nou ja, daar hoopte ik dan maar op.

Om 4 uur had ik eindelijk mijn infuus. Ook moest ik plas inleveren. Zaterdag kreeg ik daar de uitslag van en die was niet goed. Mijn suiker was veel te hoog. Dat kan van de prednison komen, maar niet al zo snel. Vanaf die dag hebben ze heel vaak bloed en urine getest om mijn suiker in de gaten te houden. De zaterdag was mijn bloedsuiker tijdens mijn kuur zelfs 12,6 en 7,0 is ongeveer normaal.
Verder was het met mijn kamergenoot super gezellig! We hebben Sinterklaas gevierd in het ziekenhuis. We mochten ook onze schoen zetten en daar hebben we ook bij gezongen. Wel zachtjes, want alle kinderen lagen al te slapen. De dag erna zat er chocola in onze schoen! Erg lekker, maar ja, mijn suiker was al te hoog, dus ik mocht even niet zoveel suikers eten en drinken.

Op zondag kreeg ik mijn laatste kuur en ik mocht van de arts naar huis als mijn suiker onder de 10 was. Het werd getest en de uitslag was 10,3. Dus nog steeds een beetje te hoog. Mag ik nu naar huis of niet? Even later kreeg ik bericht dat ik toch naar huis mocht! Dat was een heerlijk idee; weer lekker naar huis en niet meer die saaie ziekenhuiskamer.

Eenmaal thuis ben ik op de bank geploft en heb ik lekker tv gekeken met mijn vriend. We waren allemaal weer super blij dat ik thuis was. En mijn oog? Tja, daarop moest ik nog maar even wachten of er verandering in kwam. En hoe gaat ’t nu in mijn hoofd? Ja, wist ik dat maar… Ik voelde me nog steeds niet lekker in mijn vel zitten. Ik hoopte dat dit gevoel snel weg zou zijn. Ik kon er niet meer tegen. Alles ging slecht volgens mij en ik voelde me niet op mijn gemak. Alleen bij mijn vriend. Hij maakte me rustig en ik voelde me fijn bij hem.

De feestdagen en de vakantie kwamen eraan: kerst en oud & nieuw. Super leuk en ik had er veel zin in. Maar eerst kwam de copaxone verpleegkundige. Ik moest mezelf gaan prikken. Man, wat zag ik daar tegenop. Hoe kan ik mezelf nou gaan prikken? Dat durf ik echt niet! Ik haat naalden. Ik kan er echt niet tegen als ik een naald in me zie gaan en dan moet ik nu zelf een naald in me zetten?! Echt niet!

Chloë, januari 2013