
Na de vakantie was het weer tijd voor school. Met de hoop dat het beter was dan vorig jaar gingen we er allemaal heen. We waren nu nog maar met zijn achten in plaats van 21 waar we vorig jaar mee begonnen. Op school ging de eerste paar weken alles redelijk goed. Alleen met de gymlessen durfde ik echt nog niet mee te doen.
Op een gegeven moment kreeg ik weer heel wat symptomen terug; mijn linkerbeen ging weer slepen, het gevoel in mijn vingertoppen nam weer af en zo nog wat dingetjes. Maar dit keer had ik ook moeite met plassen. Mijn moeder heeft het ziekenhuis gebeld en ze zouden mij op mijn mobiel bellen omdat ik op school zat. Op een maandag belde ze tijdens de gymles op. Ik liep de les uit en nam op. Ze vroeg me of ik duidelijk kon vertellen wat er aan de hand was op dat moment. Dus ik legde het allemaal uit. Toen werd er iets gezegd waar ik helemaal geen zin in had om dat te horen: “Meld je morgen maar op de spoedeisende hulp, dan gaan we even kijken naar alles.”
Dus daar gingen we maar weer, op naar het ziekenhuis. Eenmaal daar heeft een dokter heel veel testjes gedaan en toen vroeg ze nog een keer of ik moeite had met plassen. Dus ik zei ‘ja’ en toen zei ze dat ze me gingen testen op blaasontsteking. Bij elke ontsteking kunnen namelijk sommige symptomen terugkomen. Ik had geen blaasontsteking dus de neuroloog werd erbij gehaald en ze gingen overleggen wat ze gingen doen.
Toen de neuroloog er was, hebben we gepraat en hij vroeg waar ik bang voor was. Ik zei: “Dat ik weer in het ziekenhuis moet liggen en weer zo’n stomme prednisonkuur krijg.” Hij stelde me gelijk gerust door te zeggen dat ik daar niet bang voor hoefde te zijn omdat dat sowieso niet gaat gebeuren.
Hij zei: “We gaan kijken of we de MRI scan iets naar voren kunnen halen zodat we kunnen kijken wat er nou aan de hand is. En eigenlijk zijn de twee uitslagen die je kan krijgen allebei een soort van positief. Als je meer ontstekingen hebt, kunnen we een diagnose stellen en weten we waar we aan toe zijn. Dan kunnen we gaan kijken of je jezelf prikken kan gaan geven. En als je niet meer ontstekingen hebt, dan heb je dus nog steeds geen MS. Dan hebben we nog een jaar om af te wachten of het zich verder ontwikkelt.”
Maar of dat laatste nou echt zo positief is, dat weet ik eigenlijk niet…
Volgende keer vertel ik verder.
Chloë, oktober 2012
Dit bericht heeft 0 reacties