Verder met mijn leven (11)

Het is ondertussen mei nu ik dit schrijf. Gelukkig ben ik al een tijdje klaar met mijn revalidatie. Het gaat allemaal ook heel goed. Ik fiets weer stukken en ik loop zonder krukken. Het is wel heel zwaar en ben na een avondje weg wel moe. Wel ga ik nu nog twee keer per week sporten bij een fysiotherapeut in de buurt, zodat ik nog onder toezicht ben.

Het NPO heb ik nog steeds niet gehad en ook nog geen bericht erover. Dus ik had gemaild en het blijkt dat die man maar in zijn eentje is, dus de lijst is heel lang. Het kan dus nog wel even duren voor ik aan de beurt ben.

Ik ben op toneel gegaan zodat ik mijn emoties en energie ergens in kwijt kan. Aangezien ik nog steeds niet kan rennen, wordt het voetballen nog steeds niks. Op toneel heb ik het heel erg naar mijn zin. We zijn druk bezig met het repeteren voor het stuk dat we gaan spelen. Het is heel fijn om te doen, omdat ik mijn hoofd dan ergens anders bij heb. Gelukkig heb ik dat ook als ik met mijn vrienden uitga of iets anders ga doen. Dit doe ik dan ook zo vaak mogelijk.

Op school is het wat minder. Ik heb besloten dat ik de opleiding toch wel blijf volgen. Maar een aantal weken geleden heb ik een gesprek met mijn mentor gehad. Het begon als een normaal gesprek, maar na een tijdje zei ze tegen mij dat ik mij positiever moet opstellen in de lessen en in de opleiding omdat ik “een bepaalde houding” heb. Bij mezelf dacht ik: Hoe kan je dit zeggen?

Na dit gesprek ben ik weggegaan en gelukkig heb ik hele lieve klasgenoten en vriendinnen. Ik vertelde wat er in het gesprek was gezegd en toen brak ik. Ik kon niet meer stoppen met huilen. Het deed me zoveel pijn wat ze heeft gezegd. Een aantal meiden uit mijn klas zeiden: “Als er iemand positief is over deze slecht geregelde opleiding, dan ben jij het wel. Je kwam tijdens je revalidatie elk uur dat je kon naar school, ook al waren het er maar 2.” Dat doet je dan wel goed, als je zoiets hoort. Maar dat nam de pijn die m’n mentor me had gedaan nog niet weg. Ik heb mijn ouders gebeld en we hebben een gesprek aangevraagd.

De week na het gesprek heeft mijn mentor de drie vriendinnen die bij mij waren gebleven één voor één uit de les gehaald. Wat zij tegen hen heeft gezegd, vertel ik de volgende keer.

Vanaf nu vertel ik elke maand mijn verhaal.

Chloë, mei 2012