Wel of geen toneeluitvoering? (15)

Chloë maakte zich vooral zorgen dat ze niet mee kon doen met de toneeluitvoering. Ze hoopt dan ook dat haar neuroloog geen behandeling voorstelt. Na het weekend en dus na de toneeluitvoering zouden ze overleggen.

“Ik moet en zal spelen”, zei ik. “Hoe dan ook, het gaat door!” Ze respecteerde mijn keuze. We hadden afgesproken dat ik zelf moest aangeven wanneer ik even wilde rusten. En ik hoefde de zaterdag niet vroeg te komen. Ik mocht lekker uitslapen, want vrijdag hadden we onze eerste uitvoering.

Het is super goed gegaan. Ik moest me heel erg concentreren op mijn been om er zo min mogelijk doorheen te zakken. Beide avonden zijn super gegaan en iedereen was super trots op me. Dat doet je echt goed als je dat dan hoort. En dan laat je toch wel even een traantje.

De zondag was mijn been nog steeds hetzelfde. Dus we zouden maandag terugbellen om te kijken wat we nu gingen doen. Ik kwam uit school en mijn moeder vertelde dat ze later deze dag of later in de week terug zouden bellen voor wat we eraan gingen doen. En toen zei ze dat de neuroloog had gevraagd of mij iets dwars zit in mijn hoofd. Want dat zou het ook nog kunnen zijn. Ik zei mijn moeder dat me niks dwars zat. Terwijl we aan het praten waren, kwam er toch wel wat uit bij me. Eindelijk een keer! Ik was de onzekerheid gewoon zat en ik wilde weten waar ik aan toe was. Dus ik wilde een nieuwe MRI scan om te kijken hoe het er van binnen uitziet. Maar ik dacht dat dat niks met dwarszitten te maken had, maar dus wel.

Later op de dag belde de neuroloog dat hij me die donderdag wilde zien. We zouden dan verder gaan kijken en hij zou verder gaan zoeken. Kijken of een nieuwe kuur nodig zou zijn.

Toen was het donderdag. We gingen naar het ziekenhuis. Ik was bang. Ik was stil. Ik wist niet wat ik kon verwachten. Ik wilde echt niet blijven. Eenmaal daar gingen we de spreekkamer in. Hij heeft weer heel veel testen gedaan en hij vertelde dat hij niks neurologisch kon vinden. Dus een nieuwe kuur was nergens voor nodig.

Ik vertelde dat ik een nieuwe MRI scan wilde om te kijken hoe het er van binnen nu uitziet. Dat wilde hij ook wel weten dus hij vond dit een heel goed plan. Hij heeft een MRI scan aangevraagd. Deze is op 29-11-2012. Dat duurt nog even, maar die paar maanden kunnen er dan ook nog wel bij om in onzekerheid te zitten.

Ik was blij dat ik geen nieuwe kuur hoefde. En ik heb een hele tijd nagedacht. Maar ik heb besloten om met een psycholoog te gaan praten. Misschien kan ik dan wat beter over mijn gevoelens praten en kan ik eindelijk mijn hoofd is leegmaken.

Chloë, augustus 2012