Dagboek Boris: Mijn thuis (2)

Ha daar ben ik weer: Boris!! Die tweebeners, Momma en Boy, wisten niet wat ze met mij in huis haalden. Ik was dat blauwe ding, auto noemen tweebeners het, nog niet uit en zag iets roods liggen. Hap, krak, lekkerrrr!!!! Nog steeds eet ik alle appeltjes van de grond. Daar krijg ik soms buikpijn van, maar een big boy als ik kan dat wel hebben. Ik had al lang door dat die grote tweebener die appeltjes niet op ging rapen.

Ze heeft een vreemd ding om haar poot, sorry been. Het is zwart en gaat met een stok omhoog.  Tweebeners noemen zo’n ding enkel-voetorthese. Met dat ding kan Momma beter lopen, maar ik hoop toch niet dat ik ook zo’n stok aan mijn been oeps, poot krijg. Duidelijk was dat Momma niet makkelijk de appeltjes van de grond kon pakken. Alle appeltjes zijn dus voor Boris. Misschien dat ik die kleine tweebener, Boy, in de gaten moest houden. Hij vond die appeltjes vast ook om te smullen

Een zware, houten, grijze deur ging krakend open. Ik kwam me daar toch in een groot hok! Momma en Boy noemden het een huis. Ik voelde me heel klein worden, want vanuit een hoek kwam een grote ‘‘ikke’’ mijn kant op rennen. Ik schrok en ging op m’n rug liggen. Nu maar hopen dat die grote ‘‘ikke’’ door had wat dit betekende. Op m’n rug kan ik laten zien dat ik geen lelijke dingen ga doen. Trouwens, die grote ‘ikke’ heeft ook vier poten en een staart. Toen ik een tweebener ‘Luna’ hoorde roepen, wist ik dat zij ook een BernerSennenhond was, net als ik.

Het was snel duidelijk; Momma was de baas in dat prachtige hok, woef huis, achter die krakende deur. Het klonk heel belangrijk. Ik besloot eerder haar ook zo te noemen. Momma piepte, kraakte en gaapte. Ze zag er moe uit. Ik hoorde een vreemd, scheurend geluid.  Momma vertelde me dat dat geluid van het klittenband aan de stok om haar been was. Zo kon ze de enkel-voetorthese aan haar onderbeen vast maken. Daarna maakte ze de veters van haar schoenen los en deed ze uit. Alles wat op een stok lijkt, wil ik graag  hebben,  dus deze ook! Ik maakte een sprong om de stok te pakken, maar Boy hield me tegen. Later ontdekte ik dat ik nog veel te leren had.

Momma liep net als een eendje naar een groot, zacht, geel ding. Momma vertelde dat het een bank is en ging liggen. Boy legde een deken over haar heen en ik zag dat ze lekker in slaap viel. Mij ophalen had haar veel energie gekost. Ik vond het een goed idee en ging naast haar liggen. Zachtjes kwam er een nog veel grotere tweebener binnen. Wie is dat??

High five,

Boris

Wil je de eerdere blog van Boris lezen? Klik hier.

Papa en Mama kunnen meer lezen bij onze grote zus MSweb.