Afspraken (96)

Afspraken maken is heel erg lastig. Daarmee wil ik eigenlijk zeggen: afspraken maken is gemakkelijk, maar je eraan houden is lastig.

Ouders houden ervan om over alles afspraken te maken. Over wat je eet, wanneer en hoeveel. Wat je drinkt en, nou ja, eigenlijk ook wanneer hihi. Maar ook over welke kleding nu echt te klein is geworden, of die ketting die je niet zou staan. Over hoe vaak je naar de kapper gaat, maar dan mag je wel zelf zeggen hoe je het geknipt wil hebben.

Wanneer je je huiswerk moet maken en hoelang je daar eigenlijk over kan gaan doen. Ook over wanneer je mag douchen en hoe je jouw haar ‘s nachts draagt. Ook wanneer je jouw beugel in moet doen en dat irriteert me nog het meest. Want dat ik hem in moet doen weet ik heus wel.

Ik draag mijn buitenboord beugel nu ook ’s nachts. Overdag heb ik er dan ook niet altijd zin in. Ik moet nu dus echt 16 uur per dag mijn buitenboord beugel in en dat is makkelijker te halen als ik hem inhoud als ik slaap. Het was even wennen, maar nu lukt het me wel. Maar dan toch nog steeds dat gezeur overdag.

Er wordt me vaak verteld dat ik best veel mag. Ik denk dat het ook best zo is, maar mijn hemel, wat kunnen ouders zeuren zeg! Dan denk ik wel eens: “vooral de mijne!” Hihi. Toch weet ik dat het veel moeilijker kan zijn. Mijn ouders zeuren omdat ik heel vaak gewoon even geen zin heb om iets te doen. Als ik spontaan iets wel doe, dan zal mijn moeder ook niet nalaten dat positief te bevestigen. Pfff…Ook vermoeiend.

Volgens mijn moeder is het een luxe probleem waarmee ze eigenlijk zegt: ”Ik heb in ieder geval nog redenen genoeg om te zeuren.” Ook een aparte instelling gniffel.

Er zijn natuurlijk een aantal dingen waar ze geen invloed op hebben: eten, drinken en toilet gebruik.
Dat zijn dingen die je zelf kunt. Ik ben bijvoorbeeld echt super lastig met eten. Dat vind ik zelf ook. Mijn ouders zijn er meestal niet zo mee bezig, behalve als we op visite zijn. Ik eet gerust niets. Natuurlijk heeft ook mijn beugel ermee te maken, maar ik eet ook heel langzaam. Dan voel ik me zo bekeken. Ik lust ook veel dingen niet. Daardoor zie ik soms boze gezichten grimassen maken naar me.

Mijn moeder is redelijk streng in het verzorgen van jezelf, dus daarbij hoort ook eten. Zolang ik gewoon thuis eet en op school al mijn kleine hapjes eet, is zij al tevreden. Ik krijg gewoon niet meer weg dan 1 boterham in een pauze. Maar ik krijg dan wel lekker 3 soorten “10 uurtjes” mee en die krijg ik makkelijker weg. Dan eet ik ’s avonds aan tafel wel gewoon mee en krijg ik voldoende gezonde dingen binnen.

Verder kan ik met mijn moeder ook fijne afspraken maken over bijvoorbeeld dat eten. Daarin is ze heel meegaand en ik geloof haar echt als ze zegt dat het vanzelf makkelijker zal worden. Ook over douchen en zo. Behalve de tijd die ik eraan besteed. Ik mag niet een half uur onder de douche staan, maar zolang ik verder alles netjes opruim, hoor ik ze niet klagen.

Ik denk vaak: “Ach, het zal wel zo horen, want anderen hebben ook ouders.” hihi. Dat zal het luxe probleem wel zijn. Want als je geen ouders hebt, dan krijg je geen gezeur over afspraken. Maar je hebt ook geen aandacht, liefde en warmte van het gezin.

Gelukkig kan ik samen met mijn moeder ook leuke dingen doen waarbij alle probleempjes weg vallen. Bijvoorbeeld samen een appeltaart bakken. Leuk en lekker en ik eet hem gerust helemaal alleen op gniffel…

Daaaaaggggggggg…