Met ambulance naar het ziekenhuis (60-1)

Zo, ik ben er weer hoor!
Ik had even een kleine rustpauze nodig om een beetje te verwerken wat er allemaal gebeurd is, want dat was niet mis. 

Op woensdag gingen we dus heerlijk op kamp, op de fiets. Ik geloof wel 40 kilometer fietsen. Dat was heel gezellig. De eerste dag hebben we ook het zaklampen spel gedaan. Dat vind ik altijd erg leuk, want dat gebeurt in het donker en dan moet je je steeds verstoppen. Slapen hebben we amper gedaan, maar het was wel heel gezellig.

De volgende ochtend weer vroeg op, ontbijten met zijn allen. Daarna gingen we nog even een leuk buitenspel doen. Op een soort survivalbaan moesten we bekertjes water overbrengen. Het was wel een heel hoog toestel en ik was de laatste. Dat toestel was blubberig en oeps, opeens gleed ik eraf. En ik belandde nogal hard op de grond en voelde meteen pijn in mijn been.
Ik heb gehoord dat het erg hoog was. Sommigen zeggen wel 4 meter, anderen weer iets minder, maar ik kwam er niet zachter door neer.

Iedereen schrok zich een hoedje. Ik werd door de meester en wat hulpmoeders terug naar ons huisje gebracht om even op mijn bed te liggen en bij te komen. Maar dat bijkomen wilde niet zo erg lukken Ik had erg veel pijn in mijn been en intussen deed er steeds meer pijn.

Meester belde mama op om te vertellen dat ik gevallen was en dat hij dacht dat het beter was om een ambulance te bellen. Ik mocht mama even spreken. Toen was ik wel heel verdrietig. Er kwam dus een ambulance. Er waren 3 zusters die mij onderzochten. Ze vonden het inderdaad beter om me mee te nemen naar het ziekenhuis om een foto te maken. Omdat ik ook best pijn in mijn nek had, werd ik op een plank gelegd. Mijn hoofd in een klem, zodat je bijna geen adem kunt halen en helemaal vastgebonden.

Ik kreeg een infuus in, dus een naaldje in je arm met een zakje vloeistof tegen de misselijkheid. Die mensen weten dat als je zo hard gevallen bent en dan plat ligt, je nog weleens gaat spugen en dat wil niet zo lekker als je ligt. Op naar het ziekenhuis, waar ik meteen in de röntgen werd gereden voor foto’s.

Daar was mama ook opeens. Ik was heel erg opgelucht om haar te zien en dat ze me kon troosten. Toen moest er bloed uit het infuus gehaald worden. Ook moest ik nog door de CT scan met mijn bekken en ik moest ook een plasje doen. Dat gingen ze allemaal nakijken.
Ik heb nog zoveel te vertellen! De volgende keer vertel ik wat ik heb meegemaakt in het ziekenhuis.
Daaaaagggg.