Blokkade papa (71)

Oké, we hebben vorige keer de oud en nieuw viering gehad, dan gaan we even in snelheidstrein 3 dagen verder. Papa had opeens heel erg pijn in zijn been. Hij kon echt niet lekker lopen, dus hup naar de dokter en die zei: “ Hup, naar de eerste hulp post”, want de dokter wilde zeker zijn dat hij geen trombose had. Dat is een bloedstolsel in een slagader en dat kan heel gevaarlijk zijn. Zo’n bloedprop kan namelijk naar het hart schieten. Nou, ik ga niet eens denken wat dat zou kunnen doen.

Dit heb ik ervan begrepen. Het komt er eigenlijk op neer dat we 2 soorten bloedvat systemen hebben. Het grote systeem met slagaders dat het bloed met zuurstof en voedingsstoffen het lichaam in pompen, onder druk van het hart. En het kleinere systeem van aders die het bloed weer terug voeren naar het hart om opnieuw zuurstof op te halen.

Na een prik voor wat bloedonderzoek werd al snel bekend dat papa geen trombose in een slagader had, maar een ontstoken bloedvat. Een ader, dus een bloedvat dat de afvoer regelt en daarin zat een soort stolsel. Een prop van bloed, maar dat was niet heel ernstig.

Papa liep dus erg lastig en zijn been moest verbonden worden. Het liefst met natte kompressen. Met watten dus en daarna verband eromheen. Ook kreeg hij 10 spuitjes mee met een middel dat het bloed ontstolt. Dus iets dat die prop zou moeten oplossen en pijnstillers om de ontsteking en de pijn minder te laten zijn. Dat spul in die spuitjes kon mama dan 10 dagen prikken en in papa’s buik spuiten. Op dat momenten merk je dat mama doktersassistente is geweest, want een verband aanleggen en prikken kan ze heel goed.

Papa moet mama ook wel eens prikken. Jullie weten wel, die Rebif die kan mama natuurlijk niet zelf in haar billen prikken, dus dat doet papa. Nu was het opeens andersom. Papa was wel dapper hihi. Ook moest hij heen en weer voor een echo van zijn been. Dat is een mooie manier om in je lichaam te kijken. Dat gebruiken ze bijvoorbeeld ook als vrouwen een baby in de buik hebben. Met zo’n apparaatje kan je zien wat er binnenin gebeurt. Bij papa keken ze dus in zijn been en ze zagen inderdaad een ontsteking en een bloedpropje.

De week erop ging papa met zijn wat akelige been toch naar de hondentraining. Dit was op de dag dat ik met mama naar de open dag van een school voor voortgezet onderwijs ging. Mama en ik zaten daar rustig in een klaslokaal te luisteren naar een leraar die ons het leersysteem van die school uitlegde. Opeens begon mama’s telefoon te toeteren en een beetje beschaamd probeerde mama het geluid uit te zetten. Ze zag wel dat het papa was, maar dacht en zei zachtjes tegen mij: “Nee hè, ik word nooit gebeld. Kunnen ze niet 5 minuten wachten?” Maar die telefoon bleef buzzen en trillen en mama kreeg er de kriebels van. Ze stopte de telefoon heel resoluut in haar tas. En opeens ging er een soort DING DONG, en er werd omgeroepen: “Wil mevrouw mama van jasmijn naar de receptie komen!!!”

Och oké, dacht mama, er is toch echt iets aan de hand. Ik schrok me half dood, en liep achter mama aan de klas uit. Op de trap werd er nog eens geroepen: willen die en die personen met SPOED naar de receptie komen. Pffff, ik heb mama nog nooit zo snel de trap zien nemen.
Mama mopperde nog wat van ”Ja joh, ik kan toch niet sneller met mijn houten been!”

Bij de receptie zagen we papa staan. Hij keek een beetje beduusd en hield zijn hand op en zei: “ik heb je even nodig mama, ik moet naar het ziekenhuis…”

Nou wordt het wel wat spannender hè? Volgende keer meer….

Daaaagggggg