Controle (90)

Vandaag maak ik het verhaaltje want Jasmijn heeft het erg druk met de laatste loodjes van het 1e schooljaar. Er komt namelijk nog 1 week met toetsen. Dat noemen ze natuurlijk de ‘toetsenweek’, maar ik ben er niet echt van overtuigd. Ze hoeft namelijk de hele week maar 2 blokjes per dag naar school en heeft dan af en toe een toets. Nou ja, in ieder geval wil ze nog even graag haar best doen en met een mooi rapport overgaan naar de 2e klas HAVO.

Wij als vader en moeder van Jasmijn vinden dat ze een goed jaar achter de rug heeft. We zijn erg trots op haar. Vooral omdat ze ook veel heeft geleerd over voor jezelf opkomen. Voor veel ouders van ‘vroegah’ is HAVO nog niet zo gewoon. Wij gingen allemaal gewoon naar de dichtstbijzijnde school en iedereen stroomde op de MAVO of LTS (technische school) binnen. Daarna mocht je met 15 jaar of na 3 jaar voortgezet onderwijs van school af om te werken. En als je wel door ging en het examen haalde, dan ging je ook gewoon ergens werken. Wel lekker simpel dus. Je had ook niet overal een diploma voor nodig. Een heleboel dingen leerde je op de werkvloer. Soms leerde je door terwijl je werkte.

We praten thuis nu steeds vaker over vroeger en we merken soms dat jasmijn wat geïrriteerd raakt van het idee dat toen alles beter zou zijn. Ze heeft nog gelijk ook. Daar praten we dan ook wel veel over.

Vroeger waren dingen anders. Wij hadden geen computers, tablet of mobiele telefoons. Veel mensen hadden geen gewone telefoon, dus je moest er naartoe of je schreef een brief. Wij waren buiten opzoek naar onze vriendjes. Soms was je een uur weg aan het zoeken voor niets. Nu heb je een appje en je weet of je vriend of vriendin er is en of ze tijd hebben om samen te Youtuben.

Voor ons ‘oudjes’ is er ook een hoop te leren hoor. Ik wist helemaal niets van die wereld die zich in Youtube afspeelt. Niet dat ik er veel van begrijp, maar dat hoeft ook niet. Mijn ouders begrepen ook niet veel van mij. Helaas vind ik er ook negatieve kanten aan zitten. De mobiele telefoon is namelijk een apparaatje waarmee je eigenlijk bereikbaar zou moeten of kunnen zijn. Als je dan eenmaal zo’n duur apparaat van je ouders hebt gehad, dan willen ze je ook graag altijd kunnen bellen om te vragen waar je bent, met wie, waarom, en wanneer je weer van plan bent om thuis te komen om je huiswerk te maken.

Volgens mij kan ik redelijk veilig zeggen dat alle tieners een mobieltje hebben. Ook op school, maar daar staat het geluid natuurlijk uit. Dat vergeet je dan ook weer aan te zetten, dus je ouders kunnen je bellen, sms’en, appen, weet ik veel, maar je hoort ze niet.

Grrrr, wat heb ik daar nou aan?

Oké, even terug, moet ik je eigenlijk wel altijd kunnen bereiken? Dat kon vroeger ook echt niet. Wij hadden al snel een afspraak met onze ouders dat we uiterlijk rond etenstijd binnen waren. Als je echt serieus andere dingen ging doen, dan moest je dat laten weten. Het gekke is dat als je kind nu buiten de voordeur is, je altijd verwacht dat ze je even laten weten wat ze gaan doen. Ik krijg dan ook zeer regelmatig een sms van de politie dat er een kind weg is. Meestal zijn ze gelukkig na een half uurtje weer terecht. Wanneer zouden onze ouders 35 jaar geleden nerveus worden als ze ons niet zagen?

Eigenlijk is zo’n mobieltje ook een beetje eng. Ik zei ook tegen jasmijn: “Ik vind het eigenlijk heel fijn als je lekker met vriendinnen weg bent. Maar als ik niets weet en ik je niet kan bereiken, dan krijg ik toch de kriebels. Dan wil ik gewoon dat je jouw mobiel opneemt.” Erg toch! Waar is de tussenweg?

Goede afspraken maken samen, je er beiden aan houden en elkaar vertrouwen. Dat is mijn idee en ik hoop dat het genoeg is om Jasmijn lekker vrij te laten en zelf zonder de zenuwen te leven. Laten we het maar eens proberen.

Tot volgende keer….
Daaagggg