Dappere familie (5)

Toen ik bijna 5 jaar was, was ik heel vaak verkouden: steeds een loopneus, dan weer wat ziekig en vaak keelpijn.
Ik moest met mama naar het ziekenhuis, naar de Keel-, Neus- en Orendokter. Die ging van alles bekijken in mijn neus en keel.
Die dokter zei toen dat mijn Keel- en Neusamandelen ziek waren en die gingen ze eruit halen.
Het was best vervelend, maar ik heb me stoer gedragen, vertelden papa en mama. Ik heb bijna niet gehuild, en was snel weer beter genoeg om naar school te gaan.

Een jaar later kreeg ik toch weer oorpijn en keelpijn en gingen we weer naar die KNO-dokter. Die vond het meteen nodig om buisjes in mijn oren te doen, dan kreeg ik geen oorontstekingen meer. Dus kreeg ik weer een operatie en ook toen was ik heel dapper.
Maar nu heb ik eigenlijk nog steeds vaak een snotterneus en daarom gingen we weer even naar de huisarts. Die zei: laten we eens bloed afnemen om te kijken of je ergens allergisch voor bent. Dan kan je ook steeds een snotneus krijgen of jeuk en bultjes of bijvoorbeeld buikpijn, omdat je niet tegen een bepaalde stof kan.

Ik ging samen met papa en mama bloed laten prikken. Omdat mama precies weet hoe dat werkt bij zo’n prikje, was ik weer superdapper en gelukkig ben ik nergens allergisch voor!
Mama moest pas ook naar het ziekenhuis, ze moest naar de neuroloog. Dat is de dokter die veel van multiple sclerose weet.
De dokter wilde een MRI-scan laten maken, dat is een soort foto maar dan in plakjes van je hersenen en je ruggenmerg. Op die plekken in je lichaam rommelt MS graag, zegt mama.

Mama vertelde dat ze anderhalf uur in een krappe tunnel moest liggen en dat het apparaat om haar heen heel veel herrie maakt. Ze had wel een koptelefoon gekregen met Sky Radio muziek, maar de MRI-scan kwam er gewoon doorheen kloppen.

Ik vind anderhalf uur wel heel erg lang hoor! Mama vertelde dat ze een knop in haar hand kreeg waar ze op kon drukken als er iets mis was.
Ik vroeg of mama die knop ook had gebruikt. Mama zei: “Nee hoor, ik dacht: ik moet gewoon even net zo dapper als Jasmijn zijn met al die onderzoeken!”

Ze ging de liedjes in haar hoofd meezingen en na een tijdje mocht ze er even uit voor een prikje.
Ze kreeg toen vloeistof die ze in je lichaam spuiten om te zien of er ook nieuwe plekken in haar hoofd zaten. Mama is dus net zo dapper als ik, want ze heeft niet gehuild.

Gelukkig waren al die onderzoeken heel goed gegaan. Mama wordt er niet beter van, maar toch was iedereen tevreden met de MRI-foto’s.
We moesten samen ook wel erg lachen om het idee dat mama lag te swingen en zingen terwijl ze in een tunnel lag die foto’s van haar hoofd maakte.
Wat zijn we toch een dappere familie!
Daaaaagg!