deel 9

De kerstvakantie is voorbij, school is weer begonnen

Daan loopt gelukkig niet meer met krukken. Hij had zijn enkel verzwikt met Oud en Nieuw, toen hij geschrokken was van de knallen die dichtbij afgevuurd werden. Wat een toestand was dat geweest, naar het ziekenhuis, foto maken van zijn voet. Gelukkig bleek de enkel niet gebroken. Daan heeft een paar dagen met zijn been omhoog gezeten. Uiteindelijk kan hij weer gewoon naar school na de vakantie, met een tape om zijn enkel.

Gelukkig is de school dichtbij.
“Daan is zijn naam.
Groot is zijn faam.
Maar hoe je met vuurwerk last krijgt van je voet.
Is wel iets wat Daan ons uitleggen moet.”

Meester Tom is weer aan het rijmen. Daan lacht, nu kan hij er wel om lachen. Hij vertelt in de groep wat er allemaal gebeurd is. Lot zit intussen in haar groep en kijkt een beetje verlegen naar Sem. Ze hebben samen besloten dat ze geen verkering meer hebben. Allebei vinden ze het wel jammer, maar wel een stuk rustiger zo. Niemand stelt nu nog vragen, of plaagt Sem en Lot. Lot kan in de pauze weer gewoon met haar vriendinnen kletsen.

Als Daan en Lot uit school komen is de deur op slot. “Wat gek, waar is mam?”, vraagt Daan. Lot weet het ook niet. Anders zit hun moeder altijd op hen te wachten met drinken en wat lekkers. Dat is juist wel fijn, ondanks de MS, dat mamma altijd thuis is, vindt Daan. “Ik ga de sleutel bij de buurvrouw halen”, zegt Lot. Daan loopt achter haar aan. Ze krijgen bij de buurvrouw wat te drinken en een koekje. “Ik heb je moeder wel weg zien rijden in de scootmobiel”, vertelt de buurvrouw. “Moest ze ergens heen?” Daan en Lot halen hun schouders op. Meestal is mam wel terug als we uit school komen”, zegt Daan. Lot knikt.

Na de limonade gaan ze naar huis. Lot vindt het maar niets, zo’n donker huis zonder haar moeder. Daan loopt meteen naar het antwoordapparaat, waar het rode lampje knippert. Dan horen ze mams stem: “Lieverds, met jullie moeder. Ik heb pech met de scootmobiel. Ze komen deze zo halen. Zit nu even bij aardige mensen die me binnen hebben gelaten. Ik hoop zo snel mogelijk weer thuis te zijn. Jammer dat Lot haar GSM niet mee naar school mag nemen, dan had ik eerder kunnen bellen.
Kus mam.”